Analiza regulacji zawartych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej 2018/1808 z dnia 14 listopada 2018 r. oddziałujących na kompetencje krajowych organów regulacyjnych

Ordo Iuris

W Unii Europejskiej dość szeroko był dyskutowany problem braku odpowiednich regulacji wspólnotowych w zakresie sektora usług audiowizualnych. W konsekwencji Parlament Europejski i Rada UE wydała dyrektywę 2018/1808 z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) ze względu na zmianę sytuacji na rynku. Celem analizowanej dyrektywy jest zwiększenie konkurencyjności mediów tradycyjnych z tzw. nowymi mediami, które upowszechniły się na rynku dzięki postępowi technologicznemu i przystępności usług medialnych wykorzystujących połączenie internetowe.

Przyjęty akt prawny istotnie rozszerzenia jurysdykcję organów wspólnotowych, co implicite skutkuje osłabieniem pozycji krajowych regulatorów mediów. Przykładem jest uprawienie do ostatecznego rozstrzygania niektórych kwestii przez Komisję Europejską, tj. np. sporów wywołanych działalnością podmiotów objętych regulacją w różnych państwach członkowskich.

Nie ulega wątpliwości, że rozwój, a w tym zmiany technologiczne, oddziałują na społeczeństwo, które za pośrednictwem serwisów społecznościowych ma możliwość poznać i przyswoić określone treści. Ilość informacji dostępna w usługach on-line, a przy tym nie zawsze dbałość o interes konsumenta skłoniło organy UE do deliberacji nad tym tematem i wprowadzenia zmian w regulacjach prawnych. Sfera mediów społecznościowych i portali wideo, za pośrednictwem których użytkownicy mają możliwość zamieszczania treści, nie jest dotychczas wystarczająco dobrze uregulowana. Tym samym, w celu zwiększenia ekspozycji utworów europejskich, Dyrektywa dopuszcza możliwość nakładania obowiązków finansowych na dostawców usług medialnych mających siedzibę na terytorium państwa. Przyjęcie takiego rozwiązania jest uzasadnione, gdyż „technologiczni giganci działający w sferze mediów społecznościowych oferują szeroki wachlarz usług reklamowych bezpośrednio sprzężonych z działalnością zasadniczą serwisu na obszarze danego państwa. Ze względu jednak na swoją rezydencję podatkową, poza granicami państwa, na terenie którego serwisy de facto prowadzą swoją działalność, jak również dotychczasowe regulacje chroniące przedsiębiorców przed podwójnym opodatkowaniem, dostawcy mediów społecznościowych odprowadzają podatek w tylko jednym państwie członkowskim, którym z reguły jest Irlandia”.

PRZECZYTAJ ANALIZĘ - LINK