Obserwując debatę parlamentarną nad zagadnieniem konstytucyjności zobowiązań, jakie Rzeczpospolita Polska zaciąga poprzez ratyfikację konwencji CAHVIO, uwagę zwracała ogólnikowość a niekiedy wręcz powierzchowność, wywodów utrzymujących, jakoby konwencja była z Konstytucją zgodna. Jednocześnie, opinie te najczęściej nie odnosiły się w ogóle do szeregu konkretnych, publicznie sformułowanych, zarzutów o niekonstytucyjności konkretnych unormowań Konwencji z konkretnymi przepisami polskiej Konstytucji. Jedyna opinia Biura Analiz Sejmowych odnosząca się do tych przemilczanych zarzutów, stwierdziła w sposób nie budzący wątpliwości, niezgodność kwestionowanych przepisów Konwencji z Konstytucją. Niestety, stanowisko to zostało zignorowane podczas debaty parlamentarnej.
W świetle tych okoliczności, Instytut Ordo Iuris uznał, że kolejny raz możemy mieć do czynienia z sytuacją, w której polityczne kalkulacje większości parlamentarnej zdają się przeważać nad troską o poszanowanie ładu konstytucyjnego Rzeczypospolitej. Mając na względzie fakt, że poszanowanie ładu konstytucyjnego RP leży w centrum celów statutowych Instytutu Ordo Iuris, przygotowaliśmy wniosek o kontrolę konstytucyjności tej umowy międzynarodowej stawiając jej zarzuty naruszenia pięciu przepisów Konstytucji.
Po pierwsze, podnosimy, że art. 12 ust. 1 Konwencji, nakładając na państwo obowiązek podejmowania działań niezbędnych opisywanych w Konwencji mianem „wykorzeniania zwyczajów i tradycji opartych na stereotypowych rolach kobiet i mężczyzn”, w istocie obliguje Rzeczpospolitą do podjęcia działań wymierzonych w wartości chronione przez art. 18 Konstytucji (małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, rodzinę oraz macierzyństwo). Jednocześnie podniesiono, że enigmatyczność sformułowań Konwencji wprowadza niejasności i niespójności do systemu prawnego, prowadzącą do naruszenia nakazu zapewnienia przez państwo rodzinie i małżeństwu ochrony i opieki.
Po drugie, wskazujemy, że Konwencja wprowadza specyficzny sposób rozumienia zasady równości kobiet i mężczyzn oraz dyskryminacji ze względu na płeć, który istotnie różni się od obowiązującego na gruncie Konstytucji RP i przez to jest ona niezgodna z art. 33 ust. 1Konstytucji.
Po trzecie, podniesiono, że formułowany w art. 6 Konwencji, i powtórzony w szeregu kolejnych jej przepisów, nakaz kierowania się przez państwo ideologiczną „perspektywągender”, zobowiązuje Rzeczpospolitą do krzewienia określonego światopoglądu, naruszając tym samym zasadę bezstronności światopoglądowej władz publicznych, którą gwarantuje art. 25 ust. 2 Konstytucji. We wniosku wskazano m.in., że państwa, które od dwudziestu lat wdrażają rozwiązania inspirowane ideologiczną perspektywą gender, odnotowują stały wzrost przemocy względem kobiet i w efekcie, współcześnie należą do krajów UE borykających się z najwyższym poziomem przemocy względem kobiet i najniższy poziom jej zgłaszania na policję.
Po czwarte, podniesiono, że art. 14 Konwencji, zobowiązując Rzeczpospolitą do podejmowania w sferze edukacji szkolnej i poza szkolnej działań, które w poważny sposób naruszą najważniejsze spośród praw rodzicielskich, jakimi są, chronione przez art. 48 ust. 1Konstytucji, jak również naruszają prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami oraz do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego i religijnego zgodnie ze swoimi przekonaniami, co gwarantuje art. 53 ust. 3 Konstytucji.
Instytut Ordo Iuris liczy, że merytoryczna i wolna od politycznych oraz medialnych nacisków analiza zobowiązań wynikających dla Rzeczypospolitej z przepisów konwencji CAHVIO, której dokona Trybunał Konstytucyjny, przyczyni się do afirmacji wartości konstytucyjnych w polskim życiu publicznym.
