Informujemy, że Pani/Pana dane osobowe są przetwarzane przez Fundację Instytut na Rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris z siedzibą w Warszawie przy ul. Zielnej 39, kod pocztowy 00-108 (administrator danych) w ramach utrzymywania stałego kontaktu z naszą Fundacją w związku z jej celami statutowymi, w szczególności poprzez informowanie o organizowanych akcjach społecznych. Podstawę prawną przetwarzania danych osobowych stanowi art. 6 ust. 1 lit. f rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (RODO).

Podanie danych jest dobrowolne, niemniej bez ich wskazania nie jest możliwa realizacja usługi newslettera. Informujemy, że przysługuje Pani/Panu prawo dostępu do treści swoich danych osobowych, ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, prawo do przenoszenia danych, prawo wniesienia sprzeciwu wobec ich przetwarzania, a także prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego.

Korzystanie z newslettera jest bezterminowe. W każdej chwili przysługuje Pani/Panu prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania danych osobowych. W takim przypadku dane wprowadzone przez Pana/Panią w procesie rejestracji zostaną usunięte niezwłocznie po upływie okresu przedawnienia ewentualnych roszczeń i uprawnień przewidzianego w Kodeksie cywilnym.

Do Pani/Pana danych osobowych mogą mieć również dostęp podmioty świadczące na naszą rzecz usługi w szczególności hostingowe, informatyczne, drukarskie, wysyłkowe, płatnicze. prawnicze, księgowe, kadrowe.

Podane dane osobowe mogą być przetwarzane w sposób zautomatyzowany, w tym również w formie profilowania. Jednak decyzje dotyczące indywidualnej osoby, związane z tym przetwarzaniem nie będą zautomatyzowane.

W razie jakichkolwiek żądań, pytań lub wątpliwości co do przetwarzania Pani/Pana danych osobowych prosimy o kontakt z wyznaczonym przez nas Inspektorem Ochrony Danych pisząc na adres siedziby Fundacji: ul. Zielna 39, 00-108 Warszawa, z dopiskiem „Inspektor Ochrony Danych” lub na adres poczty elektronicznej [email protected]

Przejdź do treści
PL | EN
Facebook Twitter Youtube
CAHVIO

CAHVIO

Przystąpienie UE do Konwencji CAHVIO

Przedmiotem analizy są przedstawione przez Komisję Europejską dokumenty, stanowiące Wniosek o Decyzję Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (COM(2016)109) oraz Wniosek o Decyzję Rady w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (

Czytaj Więcej

Konwencja przemocowa zostanie zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego

Dodane przez ordoiuris.admin - wt., 04/21/2015 - 14:27

Obserwując debatę parlamentarną nad zagadnieniem konstytucyjności zobowiązań, jakie Rzeczpospolita Polska zaciąga poprzez ratyfikację konwencji CAHVIO, uwagę zwracała ogólnikowość a niekiedy wręcz powierzchowność, wywodów utrzymujących, jakoby konwencja była z Konstytucją zgodna. Jednocześnie, opinie te najczęściej nie odnosiły się w ogóle do szeregu konkretnych, publicznie sformułowanych, zarzutów o niekonstytucyjności konkretnych unormowań Konwencji z konkretnymi przepisami polskiej Konstytucji. Jedyna opinia Biura Analiz Sejmowych odnosząca się do tych przemilczanych zarzutów, stwierdziła w sposób nie budzący wątpliwości, niezgodność kwestionowanych przepisów Konwencji z Konstytucją. Niestety, stanowisko to zostało zignorowane podczas debaty parlamentarnej.


W świetle tych okoliczności, Instytut Ordo Iuris uznał, że kolejny raz możemy mieć do czynienia z sytuacją, w której polityczne kalkulacje większości parlamentarnej zdają się przeważać nad troską o poszanowanie ładu konstytucyjnego Rzeczypospolitej. Mając na względzie fakt, że poszanowanie ładu konstytucyjnego RP leży w centrum celów statutowych Instytutu Ordo Iuris, przygotowaliśmy wniosek o kontrolę konstytucyjności tej umowy międzynarodowej stawiając jej zarzuty naruszenia pięciu przepisów Konstytucji.


Po pierwsze, podnosimy, że art. 12 ust. 1 Konwencji, nakładając na państwo obowiązek podejmowania działań niezbędnych opisywanych w Konwencji mianem „wykorzeniania zwyczajów i tradycji opartych na stereotypowych rolach kobiet i mężczyzn”, w istocie obliguje Rzeczpospolitą do podjęcia działań wymierzonych w wartości chronione przez art. 18 Konstytucji (małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, rodzinę oraz macierzyństwo). Jednocześnie podniesiono, że enigmatyczność sformułowań Konwencji wprowadza niejasności i niespójności do systemu prawnego, prowadzącą do naruszenia nakazu zapewnienia przez państwo rodzinie i małżeństwu ochrony i opieki.


Po drugie, wskazujemy, że Konwencja wprowadza specyficzny sposób rozumienia zasady równości kobiet i mężczyzn oraz dyskryminacji ze względu na płeć, który istotnie różni się od obowiązującego na gruncie Konstytucji RP i przez to jest ona niezgodna z art. 33 ust. 1Konstytucji.


Po trzecie, podniesiono, że formułowany w art. 6 Konwencji, i powtórzony w szeregu kolejnych jej przepisów, nakaz kierowania się przez państwo ideologiczną „perspektywągender”, zobowiązuje Rzeczpospolitą do krzewienia określonego światopoglądu, naruszając tym samym zasadę bezstronności światopoglądowej władz publicznych, którą gwarantuje art. 25 ust. 2 Konstytucji. We wniosku wskazano m.in., że państwa, które od dwudziestu lat wdrażają rozwiązania inspirowane ideologiczną perspektywą gender, odnotowują stały wzrost przemocy względem kobiet i w efekcie, współcześnie należą do krajów UE borykających się z najwyższym poziomem przemocy względem kobiet i najniższy poziom jej zgłaszania na policję.


Po czwarte, podniesiono, że art. 14 Konwencji, zobowiązując Rzeczpospolitą do podejmowania w sferze edukacji szkolnej i poza szkolnej działań, które w poważny sposób naruszą najważniejsze spośród praw rodzicielskich, jakimi są, chronione przez art. 48 ust. 1Konstytucji, jak również naruszają prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami oraz do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego i religijnego zgodnie ze swoimi przekonaniami, co gwarantuje art. 53 ust. 3 Konstytucji.


Instytut Ordo Iuris liczy, że merytoryczna i wolna od politycznych oraz medialnych nacisków analiza zobowiązań wynikających dla Rzeczypospolitej z przepisów konwencji CAHVIO, której dokona Trybunał Konstytucyjny, przyczyni się do afirmacji wartości konstytucyjnych w polskim życiu publicznym.

Kategoria
Rodzina i Małżeństwo

Konwencja przemocowa zostanie zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego

Obserwując debatę parlamentarną nad zagadnieniem konstytucyjności zobowiązań, jakie Rzeczpospolita Polska zaciąga poprzez ratyfikację konwencji CAHVIO, uwagę zwracała ogólnikowość a niekiedy wręcz powierzchowność, wywodów
Czytaj Więcej

Dziesiątki tysięcy obywateli proszą Prezydenta: czy uwzględni ich głos?

Prezydent Bronisław Komorowski otrzymał korespondencję od ponad 75 000 obywateli, którzy sprzeciwiają się ratyfikacji kontrowersyjnej konwencji Rady Europy.
Czytaj Więcej

Prawo polskie chroni przed przemocą ekonomiczną lepiej niż Konwencja

Dodane przez ordoiuris.admin - pon., 02/23/2015 - 12:07

Wbrew twierdzeniom rozpowszechnianym przez środowiska forsujące ratyfikację Konwencji CAHVIO, nie chroni ona przed przemocą ekonomiczną a jedynie o niej wspomina. Natomiast polskie prawo realnie chroni przed czynami stanowiącymi przejaw tego typu przemocy. Na gruncie prawa polskiego, akty wypełniające jej znamiona są penalizowane chociaż nie wyodrębniono ich pojęciowo jako osobnego typu czynów karalnych.


Jedną z tez promowanych przez środowiska forsujące związanie Polski rozwiązaniami Konwencji RE o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet jest teza, jakoby akty przemocy ekonomicznej znajdowały się obecnie poza zakresem zainteresowania prawa polskiego. Ratyfikacja ideologicznie nacechowanych rozwiązań konwencji miałaby stanowić jedyne remedium na rzekome luki w tym zakresie. Czy jest tak rzeczywiście?


Konwencja posługuje się pojęciem przemocy ekonomicznej (economic violence) w jednym jedynie miejscu, a mianowicie w art. 3 (b) zaś w punkcie (a) mówi o szkodzie ekonomicznej (economic harm) uznając te pojęcia za formy przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Konwencja jednak nie definiuje bliżej tych pojęć. Należy je zatem uznać za zbiorczą nazwę różnych czynów, które można byłoby kwalifikować w ten sposób, jednak nie jest to w żaden sposób nowy typ czynu zabronionego.


Już nawet pobieżny ogląd obowiązujących w Polsce rozwiązań normatywnych pokazuje, że prawo polskie penalizuje szereg zachowań, które mają charakter przemocy ekonomicznej. Nade wszystko chodzi tu o gwarancje ochrony rodziny i obowiązku opieki wynikające zarówno z przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jak i Kodeksu karnego. Chodzi w szczególności o czyny polegające na „niedostarczaniu środków finansowych na utrzymanie”, „zabieraniu środków finansowych”, „niszczeniu rzeczy osobistych”, „demolowaniu mieszkania” oraz „wynoszeniu sprzętów domowych i sprzedawaniu ich”. Czyny takie są penalizowane i grozi za nie grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.


W szczególności należy zwrócić uwagę na treść art. 209 § 1 k.k. który penalizuje uporczywe uchylanie się od wykonania ciążącego z mocy ustawy lub orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie osoby najbliższej lub innej osoby i przez to narażenie jej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Sankcjami są: grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.


Przepis ten chroni zarówno osoby, które są zobowiązane do alimentowania na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (art. 128 – 144 k.r.o.), jak i każdą inną osobę, na której ciąży obowiązek opieki1, przy czym przez obowiązek alimentacyjny zgodnie z art. 128 k.r.o. rozumie się obowiązek dostarczana środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania. Konkretnie sprowadza się to do podejmowania działań, mających na celu zaspokajanie codziennych potrzeb m.in. świadczenia pieniężne ale również dostarczanie produktów żywnościowych, starania osobiste – działania porządkowe, działania pielęgnacyjne, opiekuńczo-wychowawcze2. Źródłem tego obowiązku jest zarówno pokrewieństwo, małżeństwo, przysposobienie, separacja, powinowactwo lub roszczenia matki dziecka pozamałżeńskiego3. Jak zauważył Sąd Najwyższy (postanowienie z dn. 20.04.2001 r. Sygn. akt V KKN 47/01), również były konkubent może zostać ukarany jeśli nie łoży na utrzymanie i opiekę dzieci z konkubinatu narażając je na niemożność zaspokojenia ich podstawowych potrzeb życiowych4.


Wśród czynów, przed którymi chroni art. 209 § 1 k.k. są również zachowania, które w formularzu „Niebieskiej karty” opisano jako „niedostarczanie środków finansowych na utrzymanie” oraz „zabieranie środków finansowych”. Doktryna prawa karnego wskazuje jednocześnie, że przepis ten chroni przed „niszczeniem rzeczy osobistych”, „demolowaniem mieszkania” oraz „wynoszeniem sprzętów domowych i sprzedawaniem ich”, mogą one bowiem uniemożliwiać zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych5.


Twierdzenia środowisk forsujących ratyfikacje Konwencji CAHVIO, jakoby prawo polskie nie chroniło przed aktami przemocy ekonomicznej, w rażący sposób mijają się z prawdą. Konwencja zaledwie wspomina o przemocy ekonomicznej, natomiast polskie prawo przed nią realnie chroni.

Kategoria
Rodzina i Małżeństwo

1. M. Szewczyk (w:) A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., Warszawa 2013, s. 901-902.

2. K. Gromek, Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Warszawa 2013, s. 652.
3. Ibidem, s. 652.
4. Ibidem, s. 907.
5. M. Szewczyk (w:) A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., Warszawa 2013, s. 906.

Prawo polskie chroni przed przemocą ekonomiczną lepiej niż Konwencja

Wbrew twierdzeniom rozpowszechnianym przez środowiska forsujące ratyfikację Konwencji CAHVIO, nie chroni ona przed przemocą ekonomiczną a jedynie o niej wspomina.
Czytaj Więcej
Subskrybuj CAHVIO