dzieci

Europejski Trybunał Praw Człowieka stwierdził, że pozbawienie władzy rodzicielskiej pary, która kupiła dziecko za pośrednictwem rosyjskiej agencji surogacyjnej na podstawie umowy o macierzyństwo zastępcze, stanowi naruszenie prawa do poszanowania życia rodzinnego i prywatnego.

27 stycznia 2015 r. ETPC wydał wyrok w sprawie Paradiso i Campanelli v. Italy rozstrzygając na korzyść skarżącej włoskiej pary. Parze bardzo zależało na potomstwie, ale ze względu na ich dość zaawansowany wiek nie mogli sobie pozwolić na naturalne poczęcie. Dlatego w 2011 roku zdecydowali się na wyjazd do Rosji i wynajęcie tam matki zastępczej za pośrednictwem firmy specjalizującej się w tego typu transakcjach. Surogatka miała począć dziecko w drodze sztucznego zapłodnienia in vitro z wykorzystaniem nasienia oraz komórki jajowej konkubentów, któremu następnie miano wystawić rosyjski akt urodzenia. Para zapłaciła za całą procedurę 49 tys. euro.

Już po narodzinach dziecka akt ten został jednak podważony przez włoski urząd stanu cywilnego. Badanie porównawcze DNA wykazało, że dziecko nie jest w żadnym stopniu spokrewnione z parą. Para została więc pozbawiona władzy rodzicielskiej, a dziecko oddane do adopcji. Sądy włoskie oddaliły wszystkie odwołania pary argumentując, że państwo nie może akceptować handlu dziećmi.

Paradiso i Campanella złożyli więc dwie skargi do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka – jedną w imieniu dziecka oraz drugą w imieniu własnym. ETPC odrzucił pierwszą skargę z przyczyn formalnych, stwierdzając że nie będąc rodzicami dziecka nie mogą go reprezentować w postępowaniu. Drugą skargę uwzględnił, uznając że nabywców dziecka należy uznać za rodzinę w rozumieniu Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, ponieważ przez 6 miesięcy od momentu narodzin traktowali je jak swojego potomka. Dlatego odebranie im dziecka stanowiło naruszenie ich prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego.

ETPC obciążył Włochy kosztami sądowymi w wysokości 10,000 euro oraz nakazał wypłatę skarżącym odszkodowania opiewającego na 20,000 euro. Wyrok może zostać zaskarżony do Wielkiej Izby Trybunału.

W związku z tą sprawą, oficjalne pytanie pisemne skierował do Komitetu Ministrów RE prof. Krzysztof Szczerski, bowiem wyrok ten może stanowić punkt wyjścia dla stopniowej legalizacji handlu dziećmi w ramach umów o macierzyństwo zastępcze. Aby temu przeciwdziałać, europejskie organizacje obywatelskie powołały Międzynarodową Unię na rzecz zniesienia Surogacji, której członkiem jest Instytut Ordo Iuris. Zamierza ona, poprzez trwającą wciąż petycję obywatelską, zainicjować w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy działania mające na celu skuteczne przeciwdziałanie tej praktyce.

30 kwietnia 2014 r. Komitet Ministrów RE podjął decyzję o przedłużeniu czasu na dyskusję w sprawie pisemnego pytania nr 655 zadanego Komitetowi przez Hiszpańskiego członka Zgromadzenia Parlamentarnego Europy Ángela Pintado. Dotyczy ono ochrony przez Radę Europy dzieci, które przeżyły późną aborcję i urodziły się żywe. Komitet Ministrów nie zdobył się jeszcze na przyznanie, że żywo urodzone dzieci podlegają ochronie na mocy art. 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Zagadnienie to zostanie podjęte ponownie 13 maja b.r. podczas kolejnych obrad Komitetu Ministrów RE.

Tego samego problemu dotyczy apel, który European Centre for Law & Justice (ECLJ) – międzynarodowej organizacji działającej na rzecz ochrony praw człowieka – wystosowało do Specjalnego Sprawozdawcy ONZ ds. Tortur, prosząc, by Komitet przeciwko Torturom ONZ (CAT) zbadał sytuację dzieci, które urodziły się żywe pomimo późnej aborcji, oraz brutalne metody jej przeprowadzania i traktowania dzieci, które przeżyły tę procedurę. Ostatnio głośno było o działaniach Komitetu przeciwko Torturom przy okazji doniesień o wyjątkowo krytycznym raporcie wobec Stolicy Apostolskiej.

Zagadnienie traktowania dzieci, które przeżyły późną aborcję wydaje się dostarczać wyjątkowo dużo, nader poważnych powodów by badać je pod kątem przestrzegania zakazu tortur i nieludzkiego traktowania. Badania naukowe wyraźnie wskazują, że płód może odczuwać ból w takim samym stopniu, jak dorosły. Jest wrażliwy na dotyk już w ósmym tygodniu życia, a fizjologiczne struktury umożliwiające odczuwanie bólu rozwijają się u niego w dwudziestym tygodniu. W 22 tygodniu od poczęcia dziecko jest powszechnie uznawane za zdolne do samodzielnego życia. Z tego właśnie względu zasady etyki lekarskiej rekomendują wyłączenie możliwości przeprowadzenia aborcji na żądanie po 22 tygodniu życia płodu, jednak w Kanadzie nie istnieją żadne prawne ograniczenia dotyczące czasu przeprowadzania aborcji, zaś w Wielkiej Brytanii procedura ta jest legalna aż do dwudziestego czwartego tygodnia życia płodu, a w przypadku poważnej choroby płodu – nawet do końca ciąży.

Dane brytyjskiego Ministerstwa Zdrowia wskazują, że w 2012 r. przeprowadzono aż 2860 aborcji w dwudziestym lub jeszcze późniejszym tygodniu życia płodu. W 2012 r., 160 aborcji zostało przeprowadzonych po dwudziestym czwartym tygodniu, w tym 38 między 28. a 31. tygodniem, i aż 28 aborcji po 32. tygodniu. Zatem 66 dzieci zostało abortowanych w lub po 28 tygodniu życia, czyli po czasie, który do 1975 r. stanowił wyznaczoną przez Światową Organizację Zdrowia granicę zdolności do samodzielnego życia – dziecko urodzone w tym wieku może przeżyć bez dodatkowej pomocy medycznej.

W Kanadzie w 2011 r. przeprowadzono 823 aborcji pomiędzy 17. a 20. tygodniem, 549 po 21. tygodniu. Te bardzo wysokie liczby i tak są najprawdopodobniej zaniżone, gdyż nie uwzględniają ani Quebecu, gdzie rocznie dochodzi do 26 tysięcy aborcji, ani klinik, pomimo że to właśnie w klinikach przeprowadza się około połowy wszystkich aborcji.

Późna aborcja jest trudna do przeprowadzenia, zdarza się więc, że dzieci rodzą się żywe.Badania opublikowane w British Journal of Obstetrics and Gynecology w 2007 r. wskazały, że 1 na 30 aborcji przeprowadzonych po 16 tygodniu ciąży kończy się narodzinami żywego dziecka, zaś w przypadku aborcji przeprowadzonych w 23 tygodniu, jest to blisko 10%. W przypadku, gdy dziecko urodzi się żywe, jest ono zabijane lub pozostawiane bez opieki. W wytycznych Royal College of Obstetricians and Gynaecologists zaleca się zabijanie tych dzieci przez śmiertelny zastrzyk. Jeżeli nie zostaną zabite, nie są ani karmione, ani niczym okrywane. Nie jest im udzielana żadna pomoc medyczna, nawet gdy próba aborcji spowodowała obrażenia. Dziecko takie jest pozostawione samo sobie, by cierpiąc umierało w samotności. W Kanadzie w latach 2000-2011 aż 622 dzieci urodziło się żywych pomimo późnej aborcji i zmarło z powodu nieudzielenia im pomocy medycznej. W Wielkiej Brytanii w 2005 r. z tego samego powodu zmarło 66 dzieci.

Odnosząc się do kryzysu Syryjskiego, podkreślono, że pozbawienie jedzenia, wody, schronienia i opieki medycznej stanowi zbrodnię przeciwko ludzkości. Pozbawienie noworodków elementarnej opieki, bez względu na warunki ich urodzenia, wypełnia zatem znamiona tortur i powinno być również uznane za przestępstwo przeciwko ludzkości.

Ponadto, niektóre metody przeprowadzania aborcji, szczególnie metoda dylatacji i ewakuacji, powinny zostać zabronione, bowiem skutkują one zadaniem płodowi ogromnego cierpienia. W przypadku metody dylatacji i ewakuacji, „zawartość macicy” jest wyciągana specjalnym zaciskiem. Potem poszczególne części są badane, by upewnić się, że wszystko zostało usunięte. Oznacza to, że ciało dziecka jest układane jak puzzle, ponieważ w wielu przypadkach podczas zabiegu dzieciom odrywane są kończyny. Gdyby wcześniej nie podano płodowi śmiertelnego zastrzyku lub gdyby zastrzyk nie podziałał, płód byłby wciąż żywy podczas gdy jego członki byłyby sukcesywnie odrywane. Ta brutalna metoda bez wątpienia powinna zostać zakwalifikowana jako tortura. Zaznaczyć wypada, że w Kanadzie aborcji tego typu przeprowadzono w 2010 r. aż 1226, zaś w 2011 – 1341 (statystyki te nie uwzględniają jednak Quebecu oraz klinik). W Wielkiej Brytanii zaś, na 160 późnych aborcji, aż 43% zostało przeprowadzonych z użyciem tej właśnie metody.