Parlament Europejski instrumentem lewicowej inżynierii społecznej

Kontrowersyjne projekty rezolucji autorstwa L. Ferrary, L. Rodrigues oraz E. Vozemberg, o których informował niedawno Instytut Ordo Iuris, zostały zaakceptowane przez Parlament Europejski. Postulowane w tekstach rezolucji działania nie tylko dalece wykraczają poza sferę kompetencji przyznanych Unii Europejskiej w traktatach, ale także stanowią jaskrawy przykład promocji roszczeń środowisk LGBTQ oraz promotorów aborcji. Choć rezolucje nie posiadają mocy wiążącej, stanowią one dla radykalnej lewicy sposób na wywieranie politycznej presji na poszczególne państwa oraz stopniowe narzucanie nieakceptowalnego języka, który preferuje ich roszczenia.

Przyjęte podczas ostatniego posiedzenia Parlamentu Europejskiego rezolucje potwierdzają lekceważący stosunek działających tam sił politycznych do fundamentalnych zasad, na których oparta jest Unia Europejska. Jak informowaliśmy, przyjęty 8 września raport autorstwa L. Ferrary dotyczący stanu praw podstawowych w UE w latach 2013-2014 wprost nawołuje do kwestionowania naturalnej tożsamości związku małżeńskiego (§ 85), promowania eutanazji (§ 68-69), aborcji (§ 68-69) czy seksualizacji dzieci w trakcie lekcji szkolnych (§ 70). Dyrektor ILGA-Europe (największej organizacji lobbującej na rzecz subkultur LGBT) – Evelyne Paradis, w swoim przemówieniu oświadczyła, że jej organizacja z satysfakcją przyjmuje liczne propozycje konkretnych działań skierowanych do UE na rzecz „praw” LGBTI zawarte w raporcie i ogromnie cieszy się, że promowana przez nią wizja działania na rzecz „praw” LGBTI w UE jest podzielana przez Parlament Europejski. Raport przyjęty został 360 głosami za (przy 291 głosach przeciw i 58 osobach nieobecnych). Pokazuje to skalę przyzwolenia na forsowanie przez UE interesów lobby LGBTI w Europie.

Przyjęta 9 września rezolucja autorstwa L. Rodrigues w sprawie wzmocnienia pozycji dziewcząt przez edukację w UE (2014/2250(INI)) operuje językiem podważającym naturalne różnice między kobietami i mężczyznami i nawołuje by państwa członkowskie, w oficjalnych programach nauczania, dążyły do całkowitego zatarcia różnic między płciami (w konsekwencji do całkowitej uniformizacji). W dokumencie znajdują się postulaty dotyczące promowania kompleksowej edukacji seksualnej (§28) (w praktyce oswajające z postawami rozwiązłymi) oraz upowszechniania wiedzy o subkulturach LGBTI poprzez promowanie informacji na ich temat (§31-32). Rezolucja zachęca również do wprowadzania do nauczania „refleksji uczniów nad wizjami płci” oraz zwalczania zachowań, które nakazuje się postrzegać jako „homo- i transfobiczne”, przez formalne i pozaformalne programy edukacyjne (§§ 43 i 44). Rezolucję przyjęto 408 głosami za (236 głosów przeciw, 40 wstrzymujących się).

Przyjęte zostało również głęboko antykobiece sprawozdanie autorstwa E. Vozemberg dotyczące kobiet pracujących zawodowo w dziedzinie nauki i na uniwersytetach oraz problemu „szklanego sufitu”. Tak jak wskazywaliśmy, w raporcie tym znajdują się stwierdzenia ukazujące macierzyństwo jako główną przeszkodę na drodze realizacji i szczęścia kobiet. Naturalna potrzeba opieki nad swym małym dzieckiem została w tym raporcie uznana za szkodliwą normę, którą należy zwalczać poprzez upowszechnianie urlopów ojcowskich. W uchwalonym dokumencie znajdują się również postulaty wprowadzenia parytetów na uczelniach oraz w radach nadzorczych i zarządach spółek. Sprawozdanie przyjęto większością 550 głosów, przy 100 głosach przeciwnych i 38 wstrzymujących się.

Po raz kolejny Parlament Europejski dowiódł, że jest instytucją wykorzystywaną do forsowania w wymiarze politycznym skrajnie lewicowych poglądów. Choć rezolucje przyjęte przez PE nie mają mocy obowiązującej, ich wpływ na język prawny, którym posługuje się Unia Europejska jest trudny do przecenienia.