ONZ

Podczas październikowego szczytu ONZ przyjęto Cele Zrównoważonego Rozwoju (SDG) na przyszłe 15 lat, wśród których, obok niekontrowersyjnych postanowień, znajdują się również postulaty budzące szereg uzasadnionych wątpliwości. Wiele będzie zależeć od sposobu interpretowania poszczególnych sformułowań zaakceptowanego dokumentu.

W dniach 26-28 października b.r. w Bangkoku odbywało się spotkanie grupy roboczej państw i innych podmiotów na temat „wskaźników” mających służyć ocenie wypełniania przez poszczególne kraje postanowień SDG. Podczas tego spotkania zabrakło przedstawicieli Polski, tymczasem rozpatrywane tam były zagadnienia niezwykle istotne z punktu widzenia naszej suwerenności - ochrona życia ludzkiego na wczesnym etapie rozwoju oraz ochrona konstytucyjnych praw rodziców. Nieco ponad tydzień później (4-7 listopada b.r.), ustalenia poczynione w Bangkoku poddane zostały mało transparentnym konsultacjom, w których Polska również nie zajęła żadnego stanowiska wobec proponowanych wskaźników. W efekcie prace te  zdominowały radykalne środowiska.

W wyniku dotychczasowych uzgodnień może się okazać, że znajdujące się w SDG postulaty upowszechniania tzw. praw reprodukcyjnych i seksualnych (3.7 i 5.6 SDG), z powodu zaniedbań ze strony naszej dyplomacji, interpretowane mogą być w sposób ograniczający konstytucyjne gwarancje ochrony życia ludzkiego oraz prawa rodziców do wychowywania dzieci. Proponowane wskaźniki będą tworzyć presję w kierunku promowania antykoncepcji i seksualizacji dzieci poprzez edukację. Uzgadniane obecnie wskaźniki zmierzają też do tego, by usługi zdrowia reprodukcyjnego (w tym aborcja) były zapewnione niepełnoletniej młodzieży bez wiedzy i zgody rodziców.

Przeciwko wymienionym wskaźnikom opowiedziało się wiele państw i organizacji pozarządowych. Na niebezpieczeństwo ich proaborcyjnej interpretacji dotyczących tzw. praw reprodukcyjnych i seksualnych wskazywały Niemcy i Ekwador. Koalicję przeciwko wskaźnikom w takiej formie zawiązały również Stolica Apostolska, Malta, Gujana, Nikaragua, Libia, Kamerun, Sudan, Nauru. Polska niestety nie włączyła się w prace nad wskaźnikami, pomimo ich ewidentnie godzącego w polski porządek konstytucyjny charakteru.

Dlatego powstała petycja do Ministra Spraw Zagranicznych Witolda Waszczykowskiego, w której internauci apelują o aktywny udział naszego kraju w pracach nad wskaźnikami realizacji Celów Zrównoważonego Rozwoju.

Ostateczny kształt wskaźników wypracowany ma być do 47 Sesji Komisji Statystycznej ONZ, która ma mieć miejsce w marcu 2016 r.

W dniach 4-7 listopada miały miejsce "otwarte konsultacje" w sprawie tzw. wskaźników (indicators) służących ocenie wywiązywania się państw, w tym Polski, z przyjętych 25 września br. Celów w Ramach Zrównoważonego Rozwoju (SDG). Niestety wiele spośród planowanych wskaźników potwierdza, że„zrównoważony rozwój” może stać się przykrywką działań narzucających państwom rozwiązania promujące aborcję i rozwiązłość w ramach edukacji seksualnej. Niestety, Polska była nieobecna podczas dotychczasowych prac.

W dniach 4-7 listopada miały miejsce konsultacje dotyczące wskaźników, które zostały uznane za zaakceptowane przez państwa i organizacje pozarządowe podczas obrad w Bangkoku (26-28 października br.). Odbywały się one w sposób nader mało transparentny. Przy braku szerszej informacji zarówno co do samych obrad w Tajlandii, jak i konsultacji w przedmiocie wskaźników, liczba państw i organizacji pozarządowych uczestniczących w spotkaniu była ograniczona, a decyzje przyjęte podczas obrad trudno uznać za odzwierciedlające wolę wszystkich państw-członków systemu ONZ. W toku dyskusji uwzględnione zostały propozycje części agend ONZ, takich jak UNFPA, WHO czy UNWOMEN. Mają one ścisłe powiązania z radykalnymi środowiskami promującymi aborcję oraz edukację seksualną w jej najbardziej permisywnym wydaniu, tudzież roszczenia subkultur LGBTQ. W tak ideologicznie zaangażowanym gronie przyjęto listę rzekomo "powszechnie" zaakceptowanych wskaźników, mających mierzyć osiąganie przez poszczególne państwa ONZ Celów w ramach Zrównoważonego Rozwoju.

Wskaźniki odnoszące się do zdrowia oraz praw seksualnych i reprodukcyjnych (SRHR) dotyczą przede wszystkim kwestii takich jak dostęp do antykoncepcji oraz edukacji seksualnej w poszczególnych państwach. Wśród proponowanych (ale jeszcze niezaakceptowanych) wskaźników znajduje się również postulat mierzenia dostępu do "legalnej aborcji" w państwach członkowskich ONZ oraz poziomu "restrykcyjności" krajowych przepisów dotyczących ochrony życia na prenatalnym etapie rozwoju. Odnosząc się do antykoncepcji WHO stwierdza, że jako antykoncepcję uznawane mogą być tylko "nowoczesne" metody, wymieniając wśród nich również tzw. antykoncepcję "awaryjną", mającą z reguły działanie wczesnoporonne. Jednocześnie osoby nie stosujące antykoncepcji są klasyfikowane jako nieświadome swych potrzeb w tym zakresie ("unmet need"), czego konsekwencją może być zmuszanie państw do aktywnego promowania antykoncepcji. Co więcej metody diagnozowania okresów płodności deprecjonowane są przez WHO jako nienaukowe na równi z metodami „ludowymi”.

Nie mniej kontrowersyjne mają być wskaźniki mające mierzyć osiąganie celu 5.6 SDG. Zarówno UNWomen, jak i UNFPA proponują, by realizację tego celu mierzyć m.in. w oparciu o ilość osób niepełnoletnich, które mają dostęp do tych usług bez wiedzy i zgody rodziców lub opiekunów prawnych. Jednocześnie jako ograniczenie dostępności tych usług mają być traktowane również regulacje prawne, które uzależniają dostęp do takich usług (w tym do aborcji) od zgody rodziców.

Innym wskaźnikiem rozwoju w dziedzinie SRHR ma być według UNWomen i UNFPA ilość państw obowiązkowo zapewniających dzieciom tzw. kompleksową edukację seksualną (Comprehensive Sexual Education – CSE). Ten typ edukacji jest od dawna forsowany przez różne agendy ONZ bez realnych podstaw prawnych. Wbrew sugestywnej nazwie, redukuje on ludzką płciowość akcentując rolę seksualnego zaspokojenia oraz środków mu służących.

Uwagę zwrócić należy jednak nie tylko na wskaźniki, które zostały uznane za wstępnie zaakceptowane (określone roboczo mianem „zielonych”). Wśród postulatów agencji ONZ znajdują się również tzw. „wskaźniki alternatywne”, które rzucają światło na rzeczywiste cele agend ONZ. Szczególną konsternację budzi w tym względzie zaproponowany przez UNFPA postulat, by w ramach celu 3.7 mierzyć „odsetek placówek podstawowej opieki zdrowotnej zapewniających dostęp do usług z zakresu zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego”, przy czym nie ukrywa się, że obok poradnictwa w kwestii antykoncepcji i HIV, chodzi tu również o aborcję. Propozycja dodania tego alternatywnego wskaźnika popierana jest przez inne instytucje, takie jak Guttmacher Institute, które nie tylko nie ukrywają swojego proaborcyjnego zaangażowania, ale dodatkowo mają stanowić grupę ekspertów monitorujących realizację SDG.

Kierunek, w którym zmierzają prace nad wskaźnikami osiągania celów zrównoważonego rozwoju pokazuje, że ONZ stanowi platformę umożliwiającą realizację programów skrajnych środowisk wykorzystujących międzynarodowe instrumenty dla forsowania swoich kontrowersyjnych celów, nierzadko lekceważąc normy prawa międzynarodowego. Dlatego szczególny niepokój budzi fakt, że polski rząd do tej pory całkowicie lekceważył prace nad tymi wskaźnikami. Chociaż bowiem przedstawia się je jako instrumenty techniczne, to jednak ich konkretny kształt przesądza o określonym sposobie interpretowania treści Celów Zrównoważonego Rozwoju i może mieć istotne konsekwencje dla suwerenności Rzeczypospolitej.

Wciąż istnieje możliwość wywarcia wpływu na kształt wskaźników - ich ostateczna wersja ma być bowiem przyjęta dopiero w marcu 2016 roku podczas 47 sesji Komisji Statystycznej ONZ. Aby do tego doszło, potrzebne jest jednak aktywne zaangażowanie ze strony Polski podczas kolejnych spotkań grup roboczych i konsultacji dotyczących kształtu wskaźników.