parlament europejski

9 czerwca 2015 roku w wyniku przeprowadzonego w Parlamencie Europejskim głosowania przyjęto kontrowersyjny raport autorstwa M. Noichl dotyczący strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn po 2015 r.

Przyjęty przez PE raport pod pozorem walki o poprawę sytuacji kobiet propaguje ewidentnie ideologiczne cele, które z rzeczywistymi potrzebami kobiet niewiele mają wspólnego. Stanowi on kolejny element szeroko zakrojonej akcji wywierania presji na te państwa Unii Europejskiej (takie jak Polska, Węgry czy Malta), które opierają się presji środowisk skrajnej lewicy w zakresie ochrony ludzkiego życia, tożsamości małżeństwa i autonomii życia rodzinnego.

EPP celem powstrzymania uchwalenia kontrowersyjnego raportu zgłosiła rezolucję alternatywną, która ograniczała negatywne aspekty raportu Noichl choć ich nie eliminowała, promując Stambulską Konwencję RE. Poparcie rezolucji zapowiedzieli również konserwatyści z ECR. Niestety, głosowanie nad rezolucją alternatywną nie było imienne i w efekcie nie uzyskała ona spodziewanego poparcia większości.

Raport Noichl został wobec tego przyjęty większością 341 głosów (49%) do 281 przeciw (40%). 81 osób (12%) wstrzymało się od głosu lub było nieobecnych podczas głosowania.

Aborcja i SRHR

Uchwalony raport, wbrew postanowieniom poczynionym w 1994 r. podczas konferencji kairskiej, w zakres pojęciowy terminu „zdrowie i związane z nim prawa reprodukcyjne i seksualne” (Sexual and Reproductive Health and Rights - SRHR) umieszcza m.in. aborcję, wskazując ją – w sposób sprzeczny z konkluzjami Kairskiej konferencji populacyjnej ONZ – jako jedną z metod planowania rodziny (pkt 53). Tymczasem, osiągnięty w 1994 roku konsensus państw członkowskich ONZ właśnie takiemu rozumieniu aborcji bardzo jednoznacznie się sprzeciwiał. Znamienne jest to, że rezolucja Noichl w ogóle się nie powołuje na dokument końcowy konferencji Kairskiej.

Uznanie aborcji za jedno z praw podstawowych oraz za metodę planowania rodziny, jak i same naciski ze strony Unii Europejskiej na państwa w celu przyjęcia określonej polityki w zakresie praw reprodukcyjnych i seksualnych są niedopuszczalne także ze względu na obowiązujące prawo UE. Zgodnie z art. 168 TFUE, państwa członkowskie mają wyłączną kompetencję w zakresie formułowania i realizowania polityki zdrowotnej, a Unia może co najwyżej podejmować działania wspierające. Raport Noichl nie posiada zatem mocy prawnej a jedynie jest aktem politycznej presji wywieranej na państwa członkowskie.

Uczynienie aborcji prawem podmiotowym jest stałym postulatem ekstremistycznych środowisk feministycznych, które zdołały zadomowić się w strukturach międzynarodowych i używają obecnie Unii Europejskiej lub ONZu jako narzędzi do wywierania presji na poszczególne kraje, skłaniając je do stopniowego akceptowania skrajnych postulatów lewicowej ideologii. W świetle tych ideologii macierzyństwo jest ukazywane jako czynnik utrwalający rzekome patriarchalne struktury w społeczeństwie a upowszechnienie aborcji ma służyć wyzwoleniu kobiet.

LGBT

Raport M. Noichl wzywa również państwa członkowskie nie tylko do upowszechnienia kontrowersyjnej procedury in vitro, ale także do udostępnienia jej wszystkim „bez dyskryminacji” (pkt. 59). Wezwanie to stanowi realizację haseł subkultur homoseksualnych, które postulują wykorzystywanie macierzyństwa zastępczego (surogacji) celem umożliwienia, w drodze in vitro, posiadania potomstwa przez pary tej samej płci. 3 maja b.r., w Brukselii odbył się specjalny międzynarodowy kongres środowisk homoseksualnych oraz przedsiębiorstw parających się in vitro i surogacją, w ramach którego promowano homoseksualne „ojcostwo”. Wyraźnie nawiązuje do tego raport Noichl konstatując konieczność otworzenia się i dostosowania prawodawstwa przez państwa członkowskie na nowe modele rodziny, w tym rodziny LGBT (pkt. 31). Chodzi zatem o stworzenie subkulturom LGBT dostępu do wychowywania dzieci.

Edukacja genderowa

Przyjęty raport narzuca również feministyczną optykę w zakresie edukacji, w którym kompetencje posiadają państwa członkowskie, natomiast Unia Europejska może co najwyżej wspierać prowadzoną przez nie politykę (art. 6 TFUE w zw. Z art. 2 TFUE). Raport wzywa natomiast do finansowania przez poszczególne państwa nacechowanych ideologicznie studiów genderowych (pkt 67) oraz do zwalczania tzw. stereotypów płciowych. Mianem stereotypu stygmatyzuje się w ten sposób oczywiste, naturalne zróżnicowania w funkcjonowaniu kobiet i mężczyzn (lit. U, pkt 60, pkt 53). Tym samym, raport promuje równościowy światopogląd negujący istnienie jakichkolwiek różnic między kobietami i mężczyznami.

Podsumowanie

Raport M. Noichl nie jest dokumentem prawnie wiążącym, jednak jego przyjęcie stanowi kolejną próbę wywarcia przez radykalne środowiska presji w celu narzucenia społeczeństwom Europy radykalnej lewicowej ideologii. Znajdujące się w nim postulaty stanowią także jaskrawe pogwałcenie zasady subsydiarności, stanowiącej jeden z fundamentów integracji Europejskiej.

Po raz kolejny, na poziomie Unii Europejskiej lobby feministek i subkultur LGBT stara się wywrzeć presję na państwa członkowskie, by te realizowały ich polityczne cele. 

W dniach 8-9 czerwca odbędzie się debata i głosowanie nad kontrowersyjnym Raportem UE o strategii na rzecz równości między kobietami i mężczyznami po 2015 r. określanym mianem raportu Noichl. Wykracza on znacznie poza rozwiązania przewidziane przez prawo pierwotne UE łamiąc m.in. zasadę pomocniczości. Wywiera on nacisk na kraje członkowskie, by te dostosowały swoje systemy prawne pod dyktando ideologicznych postulatów tych lewicowych środowisk. Postulowane rozwiązania, szczególnie jaskrawo naruszają polski prządek konstytucyjny.

Raport Noichl wykorzystuje znaną prawu traktatowemu zasadę równości kobiet i mężczyzn do forsowania, obcej europejskiemu prawu pierwotnemu, ideologicznej  koncepcji „równości genderowej” (gender equality). Wzywa się państwa członkowskie w szczególności do promowania aborcji na życzenie, jako jednego z praw reprodukcyjnych i seksualnych (pkt 53). Ponadto rezolucja nawołuje do upowszechniania procedury in vitro „bez dyskryminacji” (pkt 59), co w praktyce oznacza presję, by dzieci sztucznie powoływane do życia mogły być oddawane parom homoseksualnym. Wniosek ten znajduje dodatkowe potwierdzenie w pktu 31 rezolucji, który wzywa do prawnego uznania „rodzicielstwa osób LGBT”. W tym aspekcie, skrajne rekomendacje z raportu Noichl znajdują swój wyraz w rozwiązaniach rządowego projektu ustawy legalizującej procedurę in vitro, które przewidują instytucję „dawstwa” gamet i zarodków dostępną również dla związków osób tej samej płci.

Raport Noichl wzywa jednocześnie do podporządkowania wszystkich szczebli edukacji w państwach członkowskich ideologicznej „perspektywie gender” i do zwalczania obecnych w kulturze różnic w sposobie funkcjonowania kobiet i mężczyzn (lit. U, pkt 60, pkt 53). W myśl tego ideologicznego podejścia, naturalne zróżnicowania między kobietami i mężczyznami są określane stygmatyzującym mianem „stereotypów”.  Dodatkowo, raport Noichl postuluje tworzenie studiów genderowych i rozwijanie w tym ideologicznym duchu badań feministycznych na uczelniach wyższych (pkt 67) wzywając do uwzględniania polityki gender maistreaming na każdym szczeblu legislacji. W ten sposób, hasło walki z dyskryminacją jest instrumentalnie wykorzystywane w celu promowania politycznych roszczeń subkultur LGBTQ oraz skrajnych działań organizacji feministycznych dążących do likwidacji prawnej ochrony życia ludzkiego na prenatalnym etapie jego rozwoju.

Dokument ten stał się przedmiotem daleko idącej krytyki jeszcze na etapie prac w komitecie FEMM. Francuscy posłowie do Parlamentu Europejskiego otrzymali od swojego rządu wytyczne, wzywające do głosowania przeciwko poprawkom gwarantującym poszanowanie suwerennych kompetencji państw członkowskich w zakresie formułowania i realizowania polityki zdrowotnej, które wynikają z art. 168 Traktatu o Funkcjonowaniu UE.

Należy mieć jednak nadzieję, że większość członków Parlamentu Europejskiego we wtorkowym głosowaniu przeciwstawi się ekstremistycznym postulatom zawartym w raporcie Noichl, afirmując zasadę subsydiarności, coraz częściej lekceważoną przez instytucje UE.

10 marca br. Parlament Europejski głosował w sprawie kontrowersyjnego Raportu dotyczącego równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – 2013 r., którego autorem jest europoseł Marc Tarabella. W rzeczywistości jednak, Raport ten był kolejną próbą wprowadzenia do międzynarodowego dyskursu pojęcia „praw reprodukcyjnych i seksualnych” – ideologicznie nacechowanego terminu o niedoprecyzowanym znaczeniu, w ramach którego usiłuje się narzucić państwom członkowskim liberalizację aborcji. Jednocześnie, w mediach społecznościowych przeprowadzana była kampania, której celem było zwrócenie uwagi deputowanych na wyrażoną w 2013 roku rezolucję gwarantującą, iż „tworzenie i implementacja polityki związanej z prawami seksualnymi i reprodukcyjnymi oraz edukacją seksualną w szkołach jest kompetencją Państw Członkowskich“. W jej trakcie, blisko 170.000 osób wyraziło swój sprzeciw wobec zapisów sprzecznych z gwarantowaną przez Kartę Praw Podstawowych UE ochroną godności człowieka.

Niestety, pomimo tak ogromnej mobilizacji społecznej, stosunkiem głosów 441 do 205, Raport został przyjęty wraz z kontrowersyjnymi zapisami mówiącymi o powszechnym dostępie do aborcji. Jedyna istotna poprawka, przyjęta w głosowaniu deklaruje poszanowanie wyłącznej kompetencji państw członkowskich w zakresie formułowania i realizowania polityki dotyczącej zdrowi seksualnego i reprodukcyjnego oraz wiążących się z nim praw.

Przyjęty raport jest przez to sam w sobie sprzeczny, ponieważ z jednej strony usiłuje narzucać postulaty przemysłu aborcyjnego i reprezentujących jego interesy środowisk politycznych, a jednocześnie potwierdza wyłączne kompetencje krajów członkowskich w zakresie tworzenia prawa dotyczącego zdrowia seksualnego i praw reprodukcyjnych. Co więcej, raport stygmatyzuje te państwa, które przyjmują korzystne rozwiązania podatkowe ułatwiające jednemu z rodziców podjęcie decyzji o skoncentrowaniu swej aktywności na prowadzeniu domu i wychowaniu dzieci. Jednocześnie pełne rodziny, są w raporcie stygmatyzowane jako wyrażające „ograniczoną koncepcję rodziny” wzywając do koniecznego przyjmowania rozwiązań promujących podejmowanie przez kobiety pracy najemnej poza domem. Rozwiązania te zostały poparte przez część polskiej delegacji do Parlamentu Europejskiego, głównie z Europejskiej Partii Ludowej.

Raport stanowi jedynie formę wyrazu opinii Parlamentu Europejskiego i nie posiada mocy wiążącej, jednak będzie on wykorzystywany do promowania rozwiązań poważnie ograniczających ochronę życia ludzkiego na wczesnych etapach jego rozwoju.

Podobne cele forsowane są w tzw. Raporcie Panzeri, który będzie przedmiotem czwartkowego głosowania. Idzie on jednak znacznie dalej, gdyż nie tylko promuje „prawo do aborcji”, lecz także wywiera presję w kierunku instytucjonalizację rozwiązań prawnych kwestionujących naturę małżeństwa jako związku kobiety i mężczyzny i promujących polityczne postulaty subkultur LGBT. Formułowanie tego typu postulatów poważnie wykracza poza zakres kompetencji Unii Europejskiej.