Konwencja

W Sejmie trwa debata dotycząca Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (CAHVIO). Ostateczna akceptacja postanowień tej silnie ideologicznej Konwencji, budzi ogromne kontrowersje i zasadnicze wątpliwości, wielokrotnie podkreślane i sygnalizowane w debacie publicznej w ostatnich miesiącach.

Ratyfikacja Konwencji  promującej ideologiczny radykalizm skrajnych nurtów feministycznych budzi nie tylko wątpliwości natury konstytucyjnej, o których często była już mowa, ale nie wprowadza ona faktycznie żadnych nowych instrumentów prawnych służących przeciwdziałaniu i zapobieganiu przemocy oraz nie identyfikuje, i tym samym nie pozwala eliminować, rzeczywistych przyczyn przemocy wobec kobiet. W zamian, Konwencja forsuje założenia radykalnych postaci ideologii genderlekceważąc badania empiryczne, które nakazują zachowania daleko idącej ostrożności, względem tych założeń. Pojawiają się przekonujące argumenty wskazujące, że ratyfikacja Konwencji może przynieść skutki odwrotne od deklarowanych.

Zasadnicze wątpliwości co do rozwiązań konwencyjnych podniesiono ostatnio również w fachowej literaturze socjologiczno-pedagogicznej. Uczynił takdr Szymon Grzelak, prezes Zarządu Instytutu Profilaktyki Zintegrowanej, na łamach, poświęconego profilaktyce problemowej, miesięcznika „Remedium”. Autor, łączący działalność naukowo-badawczą z praktyką profilaktyki uzależnień podnosi wątpliwości co do sposobu, w jaki Konwencja CAHVIO podchodzi do problemu seksualizacji i uprzedmiotawiania wizerunku kobiet w mediach jako czynnika warunkującego przemoc. O ile bowiem Konwencja zobowiązuje państwa,w sposób nader stanowczy, do promowania zmiany społeczno-kulturowej celem wykorzenienia tradycji i zwyczajów, które (ze względów ideologicznych) uznaje za przyczynę stosowania przemocy względem kobiet (art. 12 Konwencji) w zadziwiająco oględny sposób podchodzi do realnego czynnika warunkującego zachowania przemocowe, jakim jest właśnie seksualizacja i uprzedmiotowienie wizerunku kobiet. Na ścisły związek między seksualizacją wizerunku kobiet i dziewcząt a wzrostem przemocy względem nich wskazują chociażby badania American Psychological Association (Report of the APA Task Force on the Sexualization of Girls, s. 33).

Dr Szymon Grzelak podkreśla, że przeciwdziałanie uprzedmiotowieniu ludzkiej płciowości wymaga zdecydowanych rozwiązań prawnych, których obecny stan, tak jak ich poziom ich egzekwowania, jest wysoce niezadowalający. Przy tej okazji, Autor wskazuje na art. 17 Konwencji („Udział sektora prywatnego i mediów”), którego brzmienie jest według niego „zaskakująco układne i łagodne. Biznes i media są «zachęcane do samoregulacji»a twórcy Konwencji podkreślają «należyty szacunek dla [ich] wolności wypowiedzi i niezależności». Zamiast przyczyniać się do ochrony przed seksualizacją, tego typu zapisy mogą dostarczać argumentów przedstawicielom komercyjnych mediów i biznesu, że ich wolność powinna być szanowana, a jakiekolwiek ograniczenia w przedmiotowym pokazywaniu kobiecej seksualności należy pozostawić decyzji ich rad programowych”.

Kontrowersje wokół zasadności ratyfikowania Konwencji nie słabną, a w ostatnim czasie niewątpliwie przybierają na sile. Argumenty kolejnych środowisk naukowych jasno wskazują na realne niebezpieczeństwa, jakie grożą społeczeństwu, jeśli posłowie opowiedzą się za ratyfikacją Konwencji.

Po stanowczym proteście społeczeństwa obywatelskiego, drugie czytanie ustawy upoważniającej do ratyfikacji ideologicznej Konwencji RE o zapobieganiu i przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, zostało usunięte z porządku obrad nadchodzącego posiedzenia Sejmu.

W dniach 10-12 września br. Sejm miał ponownie zająć się kwestią kontrowersyjnej Konwencji. Drugie czytanie, wyjątkowo niedbale przygotowanej ustawy ratyfikacyjnej, zarządzono zaledwie dwa tygodnie po pierwszym, które odbyło się w komisjach sejmowych.

Debata oraz głosowanie nad upoważnieniem do ratyfikacji Konwencji przez Polskę zostało jednak usunięte z porządku obrad rozpoczynającego się we środę posiedzenia Sejmu.

Niezwykle silny jest opór społeczny względem Konwencji. Od poniedziałku 8 września ponad 25 000 osób zaprotestowało przeciwko jej przyjęciu w internecie (a w ubiegłych miesiącach uczyniło to kolejne kilkadziesiąt tysięcy osób), głos zabrały liczne stowarzyszenia a także Konferencja Episkopatu Polski.

Sprawą ideologicznego dokumentu Rady Europy interesowały się intensywnie również media, które szeroko upowszechniają argumenty przemawiające przeciwko ratyfikowaniu Konwencji, które zostały opracowane przez Instytut Ordo Iuris. Argumentacja ta bazuje w znacznej mierze na treści opublikowanego w maju, obszernego raportu na temat zasadności ratyfikacji Konwencji.

Już w środę 10 września rozpoczyna się posiedzenie Sejmu, podczas którego (we czwartek) odbędzie się drugie czytanie a następnie głosowanie (prawdopodobnie w piątek) nad upoważnieniem do ratyfikacji przez Polskę ideologicznej Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej.

Konwencja nie stanowi skutecznego instrumentu zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet. Nie identyfikuje jej rzeczywistych źródeł lecz forsuje ideologiczną teorię o przemocy jako zjawisku motywowanym genderowo.Dokument utrzymuje, że jakoby różnice w pojmowaniu ról męskich i żeńskich stanowiły źródło stereotypów i ostatecznie przemocy względem kobiet.

Co więcej, autorzy konwencji całkowicie zignorowali lub zmarginalizowali czynniki, które są realnymi przyczynami przemocy wobec kobiet m.in. uzależnienia od pracy, alkoholu czy narkotyków, erozję norm społecznych, obecność przemocy w środkach masowego przekazu oraz uprzedmiotowienie wizerunku kobiety.

Przepisy Konwencji otwierają również furtkę do rozmywania naturalnej tożsamości rodziny jako związku kobiety i mężczyzny oraz praw rodziców do wychowania swoich dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami (dokument nakłada m.in. obowiązek nauczania na wszystkich poziomach edukacji o „niestereotypowych rolach płciowych”). Jej zapisy mogą także służyćwywieraniu presji w kierunku legalizacji i upowszechnienia aborcji.

Konwencji nie należy ratyfikować również dlatego, że rozwiązania w niej zawarte w ogromnej większości powielają obowiązujące już w Polsce przepisy oraz programy rządowe.

Możesz zaapelować do polityków aby głosowali za odrzuceniem Konwencji. Podpisz protest na stronie CitizenGO, który zostanie automatycznie wysłany na adresy e-mail posłów.