Komentarze

Unia Europejska od lat chce zmusić całą Afrykę i państwa globalnego południa do wprowadzenia aborcji, radykalnych postulatów ideologii gender i LGBT. Kilkadziesiąt uboższych od Europy krajów stanowi też ważną pulę głosów w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ, gdzie UE od lat próbuje forsować wulgarną edukację seksualną i genderową indoktrynację najmłodszych oraz powszechny dostęp do aborcji, a także podważa pozycję rodziny i małżeństwa pod dyktando lobby LGBT. Wszystkie te cele miały być teraz osiągnięte dzięki nowej „umowie o partnerstwie” pomiędzy UE a Organizacją Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku.

Polska sprzeciwia się ideologicznej interpretacji umowy karaibskiej

Byliśmy o mały włos od całkowitej katastrofy. Rada UE zakończyła negocjacje umowy i zdecydowała się ją podpisać w imieniu całej UE. Od samego początku negocjacji zwracaliśmy polskiemu rządowi uwagę na zagrożenia związane z dokumentem, niemal całkowicie przemilczanym przez polskie media. Nasze działania przyniosły efekt. W złożonym przez polską delegację oficjalnym stanowisku możemy przeczytać, że umowa jest sprzeczna z traktatami unijnymi oraz Kartą Praw Podstawowych, zastępując traktatową zasadę „równości kobiet i mężczyzn” pozatraktatową koncepcją „równości genderowej”. W deklaracji Polska stwierdziła, że będzie interpretować niewystępujący w europejskich traktatach termin „gender” jako płeć biologiczną. W stanowisku jasno podkreślono też, że aborcja jest sprzeczna z najbardziej podstawowym prawem człowieka, jakim jest prawo do życia. Teraz śladem polskiego oświadczenia mogą pójść państwa globalnego południa.

To oczywiście tylko częściowe zwycięstwo. Ale w długiej perspektywie stanowi krok na drodze ku uwolnieniu Polski z dyktatu radykalnej lewicy sięgającej po prawo międzynarodowe. To bardzo ważny moment, który może się okazać przełomowy. Jeśli w podobnych sprawach będziemy milczeć – fałszywa wizja praw człowieka, zgodna z wolą aborcjonistów i genderystów, zostanie uznana za tzw. prawo zwyczajowe… wiążące także dla Polski.

Najwyższy czas na obronę małżeństwa przed ideologicznymi wyrokami ETPC

Teraz czas na kolejny krok o ogromnym znaczeniu. Pół roku temu Europejski Trybunał Praw Człowieka stwierdził, że brak regulacji konkubinatów jednopłciowych w Rosji… łamie prawa człowieka. Kilka tygodni później podobny wyrok Trybunał wydał wobec Rumunii. Jeżeli zabraknie jasnego sprzeciwu polskiego rządu wobec wyroków wydawanych bez podstaw traktatowych – ta swoista pułapka niebawem zostanie domknięta.

Wkrótce niebezpieczne wyroki mogą zapaść w sprawach zainicjowanych przez polskich aktywistów LGBT. Jedynym skutecznym sposobem obrony jest wydanie deklaracji interpretacyjnych wyrażających sprzeciw Polski wobec ideologicznej interpretacji postanowień Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. 

Nasi eksperci opracowali wzór takiej deklaracji. Projekt jest w rękach urzędników MSZ. Doręczyliśmy im także naszą analizę, w której szeroko omawiamy proces wykorzystywania przez genderystów orzecznictwa organów Rady Europy, Unii Europejskiej oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych do narzucania suwerennym krajom akceptacji ideologicznej agendy. Liczymy, że po wydaniu jednoznacznego stanowiska w sprawie „umowy o partnerstwie” UE i państw OACPS, Polska będzie teraz gotowa do wyrażenia sprzeciwu także wobec odgórnych prób implementacji w Polsce instytucjonalizacji związków homoseksualnych z prawem do adopcji dzieci.

Pokazujemy państwom globalnego południa, jak powiedzieć nie genderystom

Musimy również zawalczyć o jak najszerszy sprzeciw wobec genderowej ideologii na forum międzynarodowym. Jeśli pozostaniemy osamotnieni – prędzej czy później przegramy tę batalię. Dlatego eksperci Ordo Iuris pracują już nad specjalnym memorandum, w którym wskażemy państwom globalnego południa drogę oporu polegającą na przyjęciu deklaracji interpretacyjnych, w których – podobnie jak Polska – odetną się od ideologicznej interpretacji dokumentu.

Nasza szybka reakcja oraz skłonienie jak największej liczby państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku do oparcia się presji radykałów, którzy zdominowali UE, jest niezwykle ważna. Dlatego przygotowujemy specjalne memorandum dla 79 państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku. Precyzyjnie wyjaśniamy w nim, że "umowa o partnerstwie” będzie instrumentem nacisku, zastraszenia i ideologicznej neokolonizacji.

Reagujemy na ideologiczne inicjatywy w ONZ

Eksperci Instytutu nieustannie monitorują prace agend Organizacji Narodów Zjednoczonych, by reagować na podobne zagrożenia. Niedawno interweniowaliśmy, wspierając stanowisko Stolicy Apostolskiej w sprawie nowego projektu Traktatu o zbrodniach przeciwko ludzkości, z którego usunięto definicję płci biologicznej, aby zrobić miejsce dla genderowej koncepcji płci jako płynnego konstruktu kulturowego.  Zareagowaliśmy także, gdy polska delegacja przy ONZ nie przyłączyła się do koalicji państw sprzeciwiających się przyjęciu dwóch rezolucji, które uznawały aborcję za „prawo człowieka”. Dziś widać, że ten sprzeciw przynosi owoce.

Dlatego, aby jeszcze skuteczniej przeciwstawiać się genderystom na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych, pracujemy nad zwiększeniem obecności ekspertów na sesjach i szczytach ONZ w Nowym Jorku – tak, abyśmy mogli uczestniczyć na miejscu w kluczowych głosowaniach.

Ja sam będę w Nowym Jorku podczas najbliższego szczytu Celów Zrównoważonego Rozwoju, które zawierają w sobie założenia głębokich przekształceń społecznych, gospodarczych i kulturowych w duchu radykalnej lewicy – jakie mają zostać zrealizowane do roku 2030. Chociaż eksperci radykalnych organizacji lewicowych jak Planned Parenthood będą tam członkami delegacji rządowych państw zachodnich, to polskie przedstawicielstwo przy ONZ jak dotąd kategorycznie odmawia włączenia w swoją delegację ekspertów spoza resortowej listy… co oczywiście nas nie zniechęca, jednak pokazuje absurdalne trudności z jakimi zderzamy się w służbie najważniejszych wartości.

Jednocześnie cały czas pracujemy nad wzmocnieniem międzynarodowej koalicji obrońców wartości. W tym celu pod koniec września weźmiemy udział w Bratislava Conservative Summit, gdzie spotkają się konserwatyści z państw Grupy Wyszehradzkiej oraz politycy tych państw, chcący bronić życia, rodziny i małżeństwa. Zaś pod koniec września do Warszawy przyjadą organizacje członkowskie powołanego przez nas Sojuszu na rzecz Dobra Wspólnego (Alliance for the Common Good).

Jeśli w porę nie zatrzymamy ideologizacji praw człowieka i nie przywrócimy im ich prawdziwego znaczenia, radykałowie zwyciężą i zmuszą Polskę i inne kraje do przyjęcia swojej radykalnie ideologicznej agendy.

Opisane powyżej działania ekspertów Ordo Iuris to wciąż niewielki wycinek naszej szerokiej aktywności na forum międzynarodowym. Jeżeli jej zabraknie, to nie będzie komu konsekwentnie stawać w obronie życia, rodziny i wolności – poprzez mobilizowania naszego rządu i ujawnianie machinacji biurokratów i lobbystów w UE, ONZ, WHO i innych międzynarodowych organizacjach.

Adw. Jerzy Kwaśniewski – prezes Ordo Iuris

Sąd Najwyższy Meksyku w swym wyroku stwierdził, iż karalność aborcji jest sprzeczna z Konstytucją tego państwa oraz jest formą przemocy ze względu na płeć, a samo prawo do aborcji na życzenie wynika z prawa międzynarodowego. W dodatku, w tym samym wyroku, nałożył na państwo obowiązek zapewnienia dostępu do kompleksowej edukacji seksualnej, planowania rodziny czy antykoncepcji. Orzeczenie oparto na dorozumianych i niewyrażonych wprost zasadach konstytucyjnych oraz na błędnym twierdzeniu, wedle którego prawo do aborcji wynika z prawa międzynarodowego. W dodatku w treści tego wyroku można znaleźć wiele nacechowanych ideologicznie sformułowań, chociażby takich, jak prawie do aborcji przysługującym „kobietom oraz osobom w ciąży”.

Błędna interpretacja praw człowieka

W wyroku z 8 września, Sąd Najwyższy Meksyku uznał, iż kryminalizacja aborcji jest niezgodna z Konstytucją oraz prawem międzynarodowym. Wedle omawianego orzeczenia, „kobiety oraz osoby w ciąży” mają prawo do aborcji na żądanie, co wynika z prawa międzynarodowego. Jest to o tyle ciekawe, że w tym stwierdzeniu powołano się na niewiążące rekomendacje międzynarodowych organów praw człowieka. W dodatku, w opinii Sądu Najwyższego wszelkie ograniczenia karne dotyczące aborcji stanowią naruszenie prawa do zdrowia, równości płci oraz autonomii osobistej. W dodatku Sąd Najwyższy orzekł, iż odmowa „świadczenia usług aborcyjnych” czy jakiekolwiek przeszkody, które ograniczają czy limitują dostęp do aborcji są dyskryminacją ze względu na płeć. 

Sąd Najwyższy stwierdził, iż dziecko nienarodzone może być w pewnym stopniu chronione po 12 tygodniu ciąży, jednak nie można mówić o dziecku w łonie matki jako podmiocie praw człowieka, jako że te przysługują dopiero od momentu urodzenia.

„Nienarodzone dziecko nie może być uważane za osobę uprawnioną do korzystania z praw człowieka, ponieważ korzystanie z tych praw rozpoczyna się dopiero wraz z narodzinami” –stwierdził Sąd.

W tym samym wyroku Sąd Najwyższy zaprzeczył, jakoby prawo do życia miało pierwszeństwo przed innymi prawami, stwierdzając, że „nie ma jednomyślności co do etycznych, moralnych, filozoficznych, naukowych i prawnych kryteriów, na podstawie których można określić, kiedy życie się zaczyna i zasługuje na ochronę ze strony państwa”.

Jednocześnie Sąd Najwyższy orzekł, iż rząd Meksyku jest zobowiązany do zapewnienia kompleksowej edukacji seksualnej, planowania rodziny i antykoncepcji.

Proaborcyjna fala w Ameryce Łacińskiej

Wyrok Sądu Najwyższego Meksyku wpisuje się w trendy, które można zauważyć w Ameryce Łacińskiej od kilkunastu lat. Polegają one zmniejszaniu ochrony dzieci nienarodzonych oraz faktycznym wprowadzaniu prawa gwarantującego aborcję na życzenie. Przed wyrokiem Sądu Najwyższego Meksyku dostęp do aborcji do 14 tygodnia ciąży wprowadziła m.in. Argentyna w 2020 roku. Z kolei w Kolumbii aborcja jest dozwolona aż do 24 tygodnia ciąży, co nastąpiło na mocy wyroku tamtejszego Trybunału Konstytucyjnego z lutego 2022 roku.

Sam wyrok Sądu Najwyższego Meksyku powinien budzić niepokój co najmniej z kilku powodów. Po pierwsze, wpisuje się on w przedstawiony powyżej trend, polegający na wyeliminowaniu przepisów chroniących najbardziej bezbronnych. W tym kontekście mówi się o tzw. „Zielonej Fali” (Green Wave czy Marea verde).

Ponadto, wyrok oparto m.in. na całkowicie błędnym stwierdzeniu, wedle którego tzw. prawo do aborcji jest prawem człowieka i wynika z prawa międzynarodowego. Trend ten, widoczny od około 30 lat, nasilił się zwłaszcza w ostatnim czasie. W swej pracy Instytut Ordo Iuris wielokrotnie podkreślał, iż najważniejszym i najbardziej fundamentalnym ze wszystkich praw człowieka jest prawo do życia, które stoi w całkowitej sprzeczności z tzw. prawem do aborcji na życzenie, będącej całkowitym zaprzeczeniem tego pierwszego. Stanowisko to podkreślała także Rzeczpospolita Polska, co ostatnio miało miejsce w przypadku Umowy o partnerstwie między Unią Europejską a Organizacją Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku. W tej umowie międzynarodowej wspomina się o tzw. prawach reprodukcyjnych, z których to środowiska feministyczne i lewicowe próbują wyprowadzić prawo do aborcji na życzenie. Tragiczne skutki tej koncepcji można właśnie zaobserwować w Meksyku. W swym oświadczeniu z 19 lipca 2023 roku, odnoszącym się do tej umowy, przedstawiciele Rzeczpospolitej Polskiej wyraźnie, zaznaczyli, iż „Polska rozumie prawa reprodukcyjne i inne pochodne, identyczne lub podobne wyłącznie jako działania, które mogą mieć na celu bezpośrednie wspieranie i ratowanie zdrowia i życia ludzkiego, w związku z czym sprzeciwia się wywodzeniu z tych praw aborcji i stosowania antykoncepcji jako formy promowania zdrowia, planowania rodziny lub gwarantowania praw człowieka. Aborcja nie jest prawem człowieka, lecz przeciwnie – formą pozbawienia prawa do życia”.

Co więcej, Sąd Najwyższy Meksyku poszedł w swym wyroku bardzo daleko, co odnosi się także, pomijając samą kwestię aborcji, do innych spraw z nią związanych. Przykładem tego niech będzie uznanie, że odmowa „świadczenia usług aborcyjnych” czy jakakolwiek inna przeszkoda, która ogranicza dostęp do aborcji to przemoc ze względu na płeć. W dodatku w omawianym wyroku nałożono na władze Meksyku obowiązek zapewnienia kompleksowej edukacji seksualnej, usług planowania rodziny czy dostępu do antykoncepcji.

Warto zauważyć ponadto, iż omawiany wyrok nie ma solidnych podstaw nawet w Konstytucji Meksyku, co zresztą stwierdza Sąd Najwyższy, zaznaczając, że, „nawet jeśli te prawa osobiste nie są wyraźnie wymienione w Konstytucji Meksyku (…), to należy uznać, iż są one domyślnie zawarte Konstytucji Meksyku i innych umowach międzynarodowych, których stroną jest Meksyk”.

Ideologia przed nauką

W końcu samo orzeczenie jest wyraźnie nacechowane ideologicznie.

„Kryminalizacja aborcji stanowi akt przemocy i dyskryminacji ze względu na płeć, ponieważ utrwala stereotyp, że kobiety i osoby zdolne do zajścia w ciążę mogą swobodnie korzystać ze swojej seksualności tylko w celu prokreacji i wzmacnia rolę płci, która narzuca macierzyństwo jako obowiązkowe przeznaczenie" – czytamy w treści wyroku.

Warto zwrócić uwagę na użyte tam ideologiczne sformułowania, takie jak „osoby zdalne do zajścia w ciążę” czy stwierdzenia, iż karalność aborcji stanowi formę przemocy lub dyskryminacji ze względu na płeć, w sytuacji, w której omawiany wyrok z oczywistych powodów faktycznie podważa fundamentalne zasady biologii.

Treść orzeczenia Sądu Najwyższego będzie musiała zostać wprowadzona w życie przez Kongres, czyli meksykański parlament, który musi zastosować się do wyroku Sądu i uchwalić nową ustawę w odpowiednim kształcie. 

Omawiany wyrok wpisuje się w serie działań, mających na celu przyjęcie koncepcji, wedle której prawo do aborcji na żądanie jest prawem człowieka i wynika z prawa międzynarodowego. To bardzo niebezpieczna koncepcja, coraz częściej i intensywniej promowana przez różne organizacje feministyczne oraz lewicowe, co widać zwłaszcza w prawie międzynarodowym. W obecnie negocjowanych umowach międzynarodowych te tendencję przejawiają się poprzez działania polegające na zamieszczaniu w ich treści różnych odniesień do tzw. praw reprodukcyjnych i seksualnych, w ramach których pewne środowiska umiejscawiają prawa do aborcji na życzenie. Walka z tym szkodliwym poglądem, w istocie całkowicie zaprzeczającym prawom człowieka, bo stojących w kontrze do najważniejszego z nich, czyli prawa do życia, jest jednym z najważniejszych aspektów działań Instytutu Ordo Iuris. Świadczą o tym liczne interwencje, takie jak ta z lipca bieżącego roku, w którym to nasz Instytut w ramach konsultacji wyraźnie stwierdził, iż nie można uznać zakazu aborcji za formę tortur.

Patryk Ignaszczak – analityk Centrum Prawa Międzynarodowego Ordo Iuris

Przewodnicząca Komisji Europejskiej wygłosiła w Parlamencie Europejskim w Brukseli doroczne orędzie o stanie Unii Europejskiej. W ramach tzw. „State of the Union”, Ursula von der Leyen poruszyła najważniejsze kwestie związane z obecną sytuacją w Unii Europejskiej, takie jak Europejski Zielony Ład, gospodarka, migracja czy rosyjska agresja na Ukrainę. Ursula von der Leyen zaznaczyła jednocześnie potrzebę dalszego poszerzania i pogłębiania integracji w ramach Unii Europejskiej. Przewodnicząca podziękowała też za wysiłki mające na celu pogłębianie tzw. równości genderowej i wskazała na imigrację jako na rozwiązanie problemów na rynku pracy.

Zielony Ład najważniejszą sprawą w Unii

Na początku swego orędzia, przewodnicząca Komisji Europejskiej zaznaczyła, iż dzisiejsza Unia Europejska jest odzwierciedleniem wizji tych, którzy o lepszej przyszłości po II wojnie światowej, nawiązując tym samym do integracji europejskiej. Nadchodzące wybory do Parlamentu Europejskiego będą momentem, w którym wyborcy zadecydują jakiej przyszłości i jakiej Europy pragną.

Samo orędzie koncentrowało się na kilku kluczowych tematach obejmujących najistotniejsze problemy, wyzwania i przyszłe projekty. Wśród nich Ursula von der Leyen wymieniła zagadnienia takie jak Europejski Zielony Ład, gospodarka, sztuczna inteligencja i cyfryzacja, sprawy społeczne, problematyka migracji czy rosyjska agresja na Ukrainę.

Jako pierwszy i najważniejszy projekt, przewodnicząca Komisji Europejskiej przedstawiła Europejski Zielony Ład (European Green Deal), czyli zbiór inicjatyw mających na celu osiągnięcie neutralności klimatycznej do 2050 roku. Sam Europejski Zielony Ład został przedstawiony jako odpowiedź na wezwanie historii. W tym kontekście Ursula von der Leyen przypomniała o różnych katastrofach naturalnych związanych ze zmianami klimatu. Wśród nich wymieniła m.in. ostatnie pożary i powodzie w Grecji oraz Hiszpanii czy inne negatywne zjawiska pogodowe, mające miejsce w wielu krajach Unii Europejskiej, stwierdzając, iż „taka jest rzeczywistość wrzącej planety”. Przewodnicząca Komisji Europejskie zwróciła również uwagę na aspekty ekonomiczne zielonej transformacji, podkreślając, iż została ona stworzona jako okazja do utrzymania przyszłego dobrobytu, wspominając także o inwestycjach i innowacyjności. Jednocześnie zaznaczyła, że modernizacja i dekarbonizacja mogą iść ze sobą w parze oraz że Komisja będzie wspierać europejski przemysł w tym procesie. Za przykład europejskiego sukcesu w tej materii przedstawiła energetykę wiatrową, podkreślając równocześnie, iż w związku z nowymi wyzwaniami potrzebne są pewne zmiany. Dlatego też Przewodnicząca Komisji Europejskiej ogłosiła Europejski Pakiet Energii Wiatrowej (European Wind Power Package), który ma opierać się na współpracy z przemysłem i państwami członkowskimi a obejmuje umiejętności, finansowanie i zapewnienie stabilnych łańcuchów dostaw.

Imigracja i gender

Ważnym elementem orędzia była kwestia migracji. Przewodnicząca Komisji Europejskiej wspomniała o konfliktach zbrojnych, zmianach klimatu i niestabilności, będących czynnikami, które zmuszają ludzi do zmiany miejsca zamieszkania i poszukiwania ochrony w innych państwach. Von der Leyen przytoczyła nowy Pakt o Migracji i Azylu, który, w jej opinii, jest efektem prac i swego rodzaju złotym środkiem pomiędzy potrzebą ochrony granic a potrzebą ochrony ludzi, pomiędzy suwerennością a solidarnością czy pomiędzy bezpieczeństwem a człowieczeństwem. Przewodnicząca Komisji Europejskiej wspomniała przy tym o ataku hybrydowym Białorusi na zewnętrzną granicę Unii, zaznaczając jednocześnie, że należy wzmocnić europejskie organy, który mają na celu zwalczanie handlu ludźmi i egzekwowanie prawa.

W trakcie swojej przemowy, przewodnicząca podziękowała za „przełomowe i pionierskie” działania w obszarze „równości genderowej” (gender equality), zaznaczając, iż znaczy to wiele dla niej jako kobiety. W tym miejscu odniosła się do Dyrektywy o Kobietach w Zarządach oraz o przystąpieniu Unii Europejskiej do Konwencji Stambulskiej. W dalszym fragmencie orędzia przytoczyła również Dyrektywę o Równych Płacach i Transparentności Wynagrodzeń oraz Dyrektywę w Sprawie Zwalczania Przemocy Wobec Kobiet. Jednocześnie Ursula von der Leyen stwierdziła, iż dotychczasowa praca w omawianej materii jest daleka od zakończenia i, jej zdaniem, musimy nadal wspólnie dążyć do postępu. 

Relacje z Chinami

Ursula von der Leyen wspomniała także o problemach związanych z nieuczciwą konkurencją. Za przykład podała nieuczciwe praktyki stosowane przez Chiny w obszarze energetyki słonecznej czy sektorze samochodów elektrycznych. W tym drugim przypadku zarzuciła Chińczykom zaniżanie cen tych samochodów m.in. ze względu na wsparcie państwa oraz będące tego efektem zalewanie światowych rynków ich produktami. Przewodnicząca ogłosiła w związku z tym, że Komisja rozpoczyna dochodzenie antysubsydyjne w sprawie pojazdów elektrycznych pochodzących z Chin. W trakcie swego orędzia stwierdziła jednocześnie, że równie ważne jest jednak utrzymanie otwartych linii komunikacji i dialogu z Chinami.

- Europa jest otwarta na konkurencję. Nie na wyścig do dna. Zmniejszanie ryzyka, ale nie rozprężenie - takie będzie moje podejście w rozmowach z          chińskimi przywódcami na szczycie UE-Chiny w tym roku – powiedziała Ursula von der Leyen. Tym samym Unia Europejska wchodzi w nowy etap zielonej transformacji.

W dalszej części swego orędzia, przewodnicząca Komisji Europejskiej skupiła się na kwestiach odnoszących się do ochrony środowiska, podkreślając znaczenie i bogactwo środowiska naturalnego w wielu różnych państwa członkowskich. Następnie zwróciła uwagę na rolę bezpieczeństwa żywnościowego i samowystarczalności w tym obszarze, wyrażając uznanie rolnikom, którzy dzięki swej pracy każdego dnia zapewniają Europejczykom jedzenie. W jej opinii Unia potrzebuje więcej dialogu i mniej polaryzacji w kwestiach związanych z rolnictwem. Dlatego też Ursula von der Leyen zaznaczyła, iż należy rozpocząć strategiczny dialog na temat przyszłości rolnictwa w Unii Europejskiej.

Kolejnym tematem orędzie były kwestie związane z gospodarką, sprawami społecznymi i konkurencyjnością. Wśród tych zagadnień Przewodnicząca Komisji Europejskiej wskazała trzy wyzwania, z którymi Europa będzie musiała się zmierzyć w nadchodzącym roku. Są nimi niedobory siły roboczej i kwalifikacji, inflacja i ułatwienie prowadzenia działalności firmom

Kwestie społeczno-gospodarcze 

W kontekście problemów na rynku pracy, von der Leyen podkreśliła znaczenie programu NextGeneraton EU, znany powszechnie jako fundusz odbudowy, który jest odpowiedzią na kryzys gospodarczy wywołany pandemią COVID-19. Przewodnicząca pozytywnie oceniła efekty tego projektu, podkreślając wzrost zatrudnienia oraz niedobory odpowiednio wykwalifikowanych pracowników w wielu różnych branżach, takich jak branża informatyczna, opieka zdrowotna czy turystyka. W jej opinii, należy poprawić dostęp do rynku pracy, co tyczy się zwłaszcza młodych pracowników i kobiet. W związki z tym, Europa potrzebuje również wykwalifikowanej imigracji oraz odpowiednich i daleko idących zmian w obszarach takich jak technologia, społeczeństwo czy demografia.  Należy powrócić do dialogu pomiędzy różnymi partnerami społecznymi, dlatego też w następnym roku zostanie zwołany nowy Szczyt Partnerów Społecznych w Val Duchesse, w nawiązaniu do wcześniejszych spotkań i negocjacji, dzięki którym po II wojnie światowej rozpoczął się proces integracji europejskiej.

Ursula von der Leyen podkreśliła wysiłki Europejskiego Banku Centralnego, mające na celu utrzymanie inflacji pod kontrolą. Wspomniała także o problemach związanych z energetyką, w tym z uzależnieniem Europy od rosyjskiego gazu, który został użyty przez Władimira Putina jako broń w kontekście rosyjskiej agresji na Ukrainę. Przewodnicząca Komisji Europejskiej za sukces uznała ustabilizowanie cen energii gazu oraz inwestycje w odnawialne źródła energii.

Co do ułatwienia prowadzenia działalności gospodarczej, Ursula von der Leyen zaznaczyła, że do końca roku zostanie powołany nowy organ, czyli Przedstawiciel Małych i Średnich Przedsiębiorstw (SME envoy), który będzie miał za zadanie informować przewodniczącą Komisji Europejskiej o najważniejszych problemach tej grupy przedsiębiorców. Natomiast każdy nowy akt prawny Unii Europejskiej będzie analizowany pod katem konkurencyjności przez niezależną komisję. W najbliższych miesiącach zostaną również ogłoszone propozycje legislacyjne, mające za zadanie zredukować o 25% liczbę obowiązków informacyjnych nałożonych na przedsiębiorstwa. Dalej przewodnicząca Komisji Wspomniała o potrzebie zapewnienia firmom dostępu do kluczowych technologii, co wymaga wspólnego finansowania na poziomie Unii Europejskiej. Odnosi się to do zaproponowanego w czerwcu bieżącego roku pomysłu Komisji Europejskiej, który polega na utworzeniu Platformy Technologii Strategicznych dla Europy (STEP). W trakcie orędzia wspomniano również o potrzebie zabezpieczania dostępu do strategicznych surowców i materiałów.

W dalszej części wystąpienia, Ursula von der Leyen odniosła się do spraw związanych z digitalizacją i sztuczną inteligencją. Przewodnicząca podkreśliła znaczenie technologii cyfrowych, mając na uwadze, iż ich rozwój wiąże się z pojawieniem nowych wyzwań, takich jak dezinformacja, rozprzestrzenianie szkodliwych treści czy zagrożeń dla poufności naszych danych. W tym aspekcie zaznaczyła pionierską rolę Europy w ochronie praw obywateli w cyfrowym świecie. W jej opinii, Europa powinna przewodzić globalnym staraniom, mającym na celu przyjęcie ram dla sztucznej inteligencji a opierających się na barierach ochronnych, zarządzaniu i kierowaniu innowacjami.

Dalsze poszerzanie UE?

W dalszej części Ursula von der Leyen odniosła się do rosyjskiej agresji na Ukrainę, podkreślając, iż to państwo może polegać na Unii Europejskiej. - Będziemy wspierać Ukrainę na każdym kroku – wskazała przewodnicząca.

Von der Leyen podkreśliła też wysiłki Unii Europejskiej zmierzające do pomocy ukraińskim uchodźcom wojennym, jak i samej Ukrainie. Stwierdziła jednocześnie, że przyszłość Ukrainy, tak jak przyszłość Mołdawii i zachodnich Bałkanów, znajduje się w Unii Europejskiej. W tym kontekście zaznaczyła, iż każdorazowe poszerzanie Unii Europejskiej było i jest związane z pogłębianiem integracji. Dlatego też następne rozszerzenie na nowe państwa członkowskie powinno być katalizatorem dla postępu w tej materii. W dalszej perspektywie konieczna będzie również zmiana traktatów.

Na szczególną uwagę zasługują słowa Przewodniczącej Komisji Europejskiej, wypowiedziane na samym początku orędzia, a odnoszące się do nadchodzących wyborów do Parlamentu Europejskiego. Jak stwierdziła Ursula von der Leyen, będą one okazją do wyrażenia przez wyborców opinii o tym, jakiej Europy chcą. Te słowa mogą być się kluczowe, zwłaszcza jeśli okaże się, że w nowym Parlamencie Europejskim, wybranym w następnych wyborach, więcej mandatów zdobędą ugrupowania opowiadające się za ograniczeniem integracji europejskiej czy nawet partie wprost eurosceptyczne, kontestujące dotychczasową politykę unijnego establishmentu. Taka możliwość jest wysoce prawdopodobna, zwłaszcza biorąc pod uwagę ogólnoeuropejskie trendy.

Patryk Ignaszczak - analityk Centrum Prawa Międzynarodowego Ordo Iuris

Choć chrześcijaństwo wciąż jest najliczniejszą religią na świecie, a jego wyznawcy odpowiadają za ponad połowę światowego PKB, to jednocześnie chrześcijanie są dziś przedstawicielami najbardziej prześladowanej religii na świecie. Najnowsze statystyki opublikowane przez agencję Open Doors wskazują, że ofiarą prześladowań pada dziś co siódmy wyznawca Chrystusa.

Fala nienawiści do chrześcijan w Polsce

Skala prześladowań przedstawicieli religijnej większości świata jest zatrważająca, ale i tak nie mam wątpliwości, że są to liczby… zaniżone. Wśród 50 państw włączonych do Światowego Indeksu Prześladowań nie ma żadnego kraju europejskiego.

Tymczasem nawet w Polsce, gdzie przytłaczająca większość obywateli deklaruje swoją wiarę w Chrystusa, mamy do czynienia z rosnącą falą przestępstw na tle religijnym. Prawnicy Ordo Iuris świadczą bezpłatną pomoc prawną ks. Leonowi Czerwińskiemu oraz ks. Adrianowi Gałuszce. Obaj zostali brutalnie pobici na ulicy. Reprezentujemy przed sądem siostrę zamordowanego franciszkanina z Siedlec. Wcześniej pomogliśmy w wymierzeniu sprawiedliwości mordercy proboszcza parafii w Paradyżu-Wielkiej Woli oraz sprawcy brutalnego pobicia proboszcza z bazyliki św. Jana Chrzciciela w Szczecinie. W ostatnich miesiącach reagowaliśmy też na przypadki wulgarnych, bluźnierczych, antykatolickich prowokacji i ataków na chrześcijańskie miejsca i obiekty kultu.

Co roku przygotowujemy specjalny raport dla Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE), w którym zbieramy wszystkie przypadki przestępstw popełnianych z nienawiści do chrześcijan w Polsce w ciągu ostatnich 12 miesięcy. W jego ostatniej edycji opisaliśmy 77 przypadków ataków na duchownych i wiernych, aktów wandalizmu oraz niszczenia kościołów, przydrożnych kapliczek i krzyży, figurek religijnych, pomników świętych, cmentarzy… Dzięki naszej pracy OBWE uwzględnia te zdarzenia w swoich statystykach przestępstw z nienawiści w Europie, a Polacy mogą uświadomić sobie, z jaką skalą problemu mamy dziś do czynienia.

Tak się kończy „piłowanie chrześcijan”...

W tym roku zdecydowaliśmy się spojrzeć na zjawisko rosnącej nienawiści do chrześcijan w Polsce z szerszego punktu widzenia niż tylko pod kątem bieżącej skali ataków na księży, wiernych oraz miejsca i obiekty kultu. Analizując kompleksowo historyczne przypadki państw chrześcijańskich, w których bierność społeczeństwa doprowadziła z czasem do krwawych prześladowań chrześcijan – widzimy wyraźnie, że eskalacja antychrześcijańskich postulatów zawsze postępuje stopniowo i rozwija się dzięki bierności kleru i laikatu. Warto wyciągać wnioski z historii i błędów innych.

Dlatego przez całe wakacje co tydzień publikowaliśmy jeden esej z cyklu „Gdy piłują chrześcijan”.

W pierwszym tekście przeanalizowaliśmy proces ograniczania praw katolików w trakcie rewolucji francuskiej. Na początku rewolucji, to sami hierarchowie kościelni wystąpili z propozycją rezygnacji z dziesięciny i nacjonalizacji majątków kościelnych, sądząc, że zyskają tym przychylność władz państwowych. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Eskalacja wrogości rozzuchwalonych przeciwników religii doprowadziła do wymordowania tysięcy chrześcijan.

Do podobnych dramatów doszło w XX w. w Meksyku, gdzie rządy rewolucjonistów doprowadziły do wojny domowej w obronie religii. Skalę zmian doskonale ukazuje kontrast przepisów meksykańskich ustaw zasadniczych. Podczas gdy pierwsza meksykańska konstytucja już w art. 3 stwierdzała, że „religią narodu meksykańskiego jest i na zawsze pozostanie katolicka, apostolska, rzymska”, to art. 3 konstytucji z 1917 roku dotyczył… zakazu nauczania religii w szkołach, art. 5 mówił o zakazie ustanawiania zakonów, art. 24 o zakazie służby religijnej poza świątyniami, a art. 27 o zakazie posiadania własności przez kościoły. Hierarchowie katoliccy zachowywali bierność wobec postępujących represji, wierni zaś obudzili się z letargu dopiero, gdy zakazano publicznego odprawiania Mszy świętej!

Szczególnie istotny z polskiej perspektywy jest przykład zmian jakie zaszły w przeciągu kilkudziesięciu lat w Irlandii, gdzie jeszcze do końca XX wieku pojęcie katolika i Irlandczyka uznawane były niemalże za synonimiczne. Wiara miała nadrzędne znaczenie w narodzie irlandzkim walczącym przez setki lat o uniezależnienie się od Wielkiej Brytanii i stanowiła jeden z istotnych aspektów jego tożsamości. Irlandczycy nie wyrzekli się swojej wiary pomimo wielowiekowych, tragicznych prześladowań.

Dopiero końcówka XX i początek XXI wieku doprowadziły do rewolucji w irlandzkiej tożsamości pod wpływem wieloletniego wypierania katolickiego systemu wartości przez alternatywną ideologię, promowaną w mass mediach. Podobnie jak ma to dziś miejsce w Polsce, w zmiany w irlandzkim społeczeństwie bardzo mocno angażowały się organizacje proaborcyjne, które dążyły do zniesienia prawa chroniącego życie nienarodzonych, doprowadzając do przeprowadzenia aż 5 referendów w tej sprawie. Próbowali do skutku – aż do momentu, w którym wynik był zgodny z ich postulatami. W kampanię przed ostatnim referendum zaangażowali się radykalni lobbyści z całego świata – na czele z Open Society Foundation i Amnesty International, która na trzy lata przed referendum otrzymała od Georga Sorosa setki tysięcy dolarów na proaborcyjną kampanię w Irlandii.

Bezprawne żądania radykałów

Aby nie dopuścić do powtórzenia irlandzkiego scenariusza w Polsce, analizujemy postulaty radykałów, które mają opiłowywać chrześcijan z ich praw w Polsce.

W kolejnym eseju poruszyliśmy temat powracających apeli o „oddzielenie państwa od kościoła” oraz postulatów wypowiedzenia Konkordatu. Wykazaliśmy, że taki ruch wymagałby uprzedniej zmiany Konstytucji RP, o czym zdają się zapominać żądający tego politycy. Radykalna lewica wprost formułuje także postulat ograniczenia zagwarantowanej w Konstytucji RP wolności sumienia. W naszym eseju zwracamy uwagę na to, że po stronie wolności sumienia wypowiedział się już kilkukrotnie Trybunał Konstytucyjny oraz Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu.

Wykazujemy także nielegalność postulatu zakazu spowiedzi nieletnich, który nie tylko uderza w konstytucyjną wolność sumienia i wyznania, ale także w prawo rodziców do wychowywania dzieci w zgodzie z własnymi przekonaniami. Kolejne z artykułów dotyczą postulatu wycofania katechezy ze szkół, zaprzestania posługi kapelanów w szpitalach czy usunięcia krzyży z przestrzeni publicznej, których obecność lewicowi aktywiści nazywają „przemocą symboliczną”.

W trakcie kampanii wyborczej wielu polityków obiecuje również zniesienie zakazu handlu w niedzielę, przedstawiając prawo zapewniające pracownikom handlu możliwość niedzielnego wypoczynku jako przepisy ustanowione pod dyktat Kościoła katolickiego. W rzeczywistości, wolne niedziele to praktyka, ugruntowana przez wieki w tradycji i kulturze europejskiej, sięgająca korzeniami prawa rzymskiego. Podobne przepisy obowiązują chociażby we Francji czy w Niemczech, gdzie zagadnienie to jest regulowane na szczeblu konstytucyjnym.

Odpowiedzieliśmy także na regularnie powracający postulat likwidacji art. 196 kodeksu karnego, penalizującego obrazę uczuć religijnych. Trybunał Konstytucyjny już w roku 1994 stwierdził, że „uczucia religijne, ze względu na ich charakter, podlegają szczególnej ochronie prawa. Bezpośrednio powiązane są bowiem z wolnością sumienia i wyznania, stanowiącą wartość konstytucyjną”.

Praktyczne porady i konkretne rekomendacje

Opisany powyżej cykl esejów będzie kolejną dużą publikacją na temat praw chrześcijan, którą opublikujemy w tym roku. Rozpoczęliśmy go bowiem od ogłoszenia zbioru konkretnych propozycji legislacyjnych, zmierzających do większego urzeczywistnienia konstytucyjnej wolności wyznania. Trzy spośród nich przyjęły formę projektu ustawy, a trzy sformułowanych na piśmie zaleceń i rekomendacji konkretnych zmian prawnych.

Proponujemy, aby gwarantowana w Konstytucji RP wolność sumienia uzyskała szersze umocowanie w Kodeksie pracy oraz ustawach branżowych. Pamiętając o pacjentach i pracownikach szpitali, chcemy wprowadzić rozwiązania zabezpieczające ich prawo do korzystania z opieki duszpasterskiej. Mając na uwadze szeroki zakres pandemicznych restrykcji w zakresie wolności religijnej, postulujemy, aby związki wyznaniowe o uregulowanym statusie prawnym mogły same decydować o formie wprowadzanych ograniczeń w zakresie organizacji kultu. Zwracamy także uwagę na to, że w większości krajów Europy obowiązują dużo surowsze niż w Polsce warunki rejestracji związków wyznaniowych oraz przyznawania im szczególnych uprawnień, co utrudnia nowo tworzonym podmiotom uzyskiwanie przywilejów zastrzeżonych dla zweryfikowanych kościołów. Przedstawiamy także rozwiązania dotyczące likwidacji kontrowersyjnego Funduszu Kościelnego wraz z wyrównaniem strat wyrządzonych przez władzę komunistyczną wspólnotom religijnym. Postulujemy wreszcie, by uczniowie pragnący zdawać religię jako przedmiot dodatkowy na maturze, mieli taką możliwość.

Postanowiliśmy także dostarczyć wszystkim wierzącym przystępne i skuteczne narzędzie obrony ich praw. Przygotowaliśmy „Vademecum katolika” – przystępny zbiór praktycznych poradników prawnych, które udostępniamy bezpłatnie na naszej stronie internetowej. Wśród nich znalazł się między innymi poradnik dla świadków ataków na symbole religijne i miejsca kultu, poradnik dotyczący wolności sumienia i wyznania w miejscu pracy, poradnik dla kapelanów służby zdrowia oraz poradniki dla rodziców i nauczycieli dotyczące ich praw w systemie edukacji i poradnik dla rodziców na temat pochówku dzieci utraconych przed narodzeniem.

Stańmy w obronie wolności religijnej

Nasza konsekwentna i systematyczna praca już przynosi bardzo konkretne owoce. Polacy dostrzegają problem, o czym świadczy liczba podpisów pod obywatelską inicjatywą obywatelską „W obronie chrześcijan", popartą przez istotną część obozu rządzącego. Od początku braliśmy udział w konsultacjach i pracach legislacyjnych nad projektem ustawy, a nasze liczne analizy i rekomendacje doprowadziły do wprowadzenia w nim istotnych, ulepszających projekt poprawek.

Wciąż jednak brakuje woli politycznej decydentów, by ustawa stała się obowiązującym prawem. A to oznacza jedno – rządzący nie odczuwają wystarczającej presji ze strony polskich chrześcijan. Wciąż jesteśmy zbyt bierni w obronie naszych praw.

Wierzę, że lektura naszych publikacji przekona wielu chrześcijan, że musimy bardziej odważnie i stanowczo domagać się respektowania naszych praw i wolności. Analiza historycznych przypadków dyskryminowania i prześladowania chrześcijan pokazuje, że bierność większości wobec agresywnej i zdeterminowanej mniejszości może doprowadzić do tego, że to mniejszość będzie rządzić i dyktować swoje zbrodnicze prawa.

Łukasz Bernaciński – członek Zarządu Ordo Iuris

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, za zabójstwo czworga noworodków, skazał ich matkę na karę dożywocia. Surowość kary nie dziwi uwzględniając to, że zbrodnia dotyczyła czworga dzieci.

Teraz wróćmy do wypowiedzi sprzed paru dni polsko-białoruskiej aktywistki Jany Shostak, która w wywiadzie dla Onetu powiedziała, że jej zdaniem aborcja powinna być legalna do końca ciąży, czyli nawet na dzień przed porodem!

Jej słowa poparli aktywiści Aborcyjnego Dream Teamu, którzy napisali, że „aborcja powinna być dostępna tak szybko, jak to możliwe i tak późno, jak to potrzebne”. Natomiast Jana Shostak po tym jak Koalicja Obywatelska usnęła ją z list wyborczych, została zaproszona na listy przez Lewicę.

Nie ma wątpliwości, że poprzez oswajanie opinii publicznej z tak szokującymi postulatami podejmowane są próby zdewaluowania wartości życia oraz negowania fundamentalnego prawa, z którego wypływają wszelkie inne prawa i wolności człowieka.

Dlatego potrzebne jest wytrwałe upominanie się o życie każdego nienarodzonego dziecka, które zostało unicestwione w wyniku nielegalnej aborcji.

Czy przynosi to efekty? Oczywiście – ostatnio warszawski sąd na skutek zażalenia Instytutu Ordo Iuris uchylił postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie pomocnictwa w aborcji w związku z jednym ze świadectw opublikowanych przez Aborcyjny Dream Team z takiego zdarzenia. Prawnicy Ordo Iuris reprezentują też ojca dziecka, którego matce udzielono pomocy w dokonaniu aborcji poza granicami Polski. Pomocy prawnej udzielamy też Fundacji Pro-Prawo do życia, której furgonetka została uszkodzona przez rowerzystę, który uderzał w nią łańcuchem.

Przerażającym owocem procesu polegającego na aprobowaniu publicznych wypowiedzi przekreślających prawo do życia słabszych czy bezkarności tych, którzy nie respektują tego prawa jest sprawa uduszonej przez personel medyczny poduszką Belgijki, po tym jak towarzyszący kobiecie lekarz i pielęgniarki podali jej za małą dawkę substancji mającej spowodować „godną śmierć”. Tylko zauważę, że ostatnio w Polsce postulat prawnej dopuszczalności wspomaganego samobójstwa podniosła Partia Zieloni...

Adw. Magdalena Majkowska - członek Zarządu Ordo Iuris

Kilka dni temu opinią publiczną wstrząsnęła informacja o śmierci 36-letniej belgijki, która – ze względu na chorobę nowotworową – zdecydowała się na skrócenie swojego życia poprzez eutanazję. Z doniesień medialnych wynika, że towarzyszący kobiecie lekarz i pielęgniarki podali jej za małą dawkę substancji mającej spowodować „godną śmierć”, wobec czego personel udusił ją poduszką. Warto od razu wyjaśnić, że w Belgii eutanazja nie jest niczym nowym, a więc nieznanym - jej legalizacja miała miejsce już w 2002 r. Tymczasem w Polsce postulat prawnej dopuszczalności wspomaganego samobójstwa podniosła Partia Zieloni.  

To wstrząsające wydarzenie z kraju Beneluksu bardzo wyraźnie pokazuje nie tylko jakie zagrożenie niesie ze sobą legalizacja eutanazji jako rzekomo „godnej śmierci”, ale ujawnia również istotę problemu, którego takie przypadki są jedynie skutkiem - niewłaściwego stosunku do wartości ludzkiego życia.

Celem nadrzędnym w eutanazji jest pozbawienie życia

W Belgii eutanazja jest prawnie dopuszczalna od ponad 20 lat. Od momentu jej legalizacji w 2002 r. rozszerzono krąg podmiotów mogących „skorzystać” z tej formy zakończenia życia – w roku 2014 przyjęto w parlamencie poprawkę do ustawy, która zniosła granicę wieku pacjentów, w przypadku których eutanazja jest dopuszczalna. Obniżenie standardu ochrony życia ludzkiego doprowadziło do tego, że w Belgii eutanazji dokonuje się nawet na niemowlętach, kierując się przy tym kryterium jakości życia. Na tle tak ukształtowanego systemu prawnego i praktyki medycznej w Belgii nie dziwi fakt, że kobieta cierpiąca na prawdopodobnie nieuleczalną chorobę nowotworową zdecydowała się na przyjęcie zastrzyku z substancją powodującą śmierć. Według rankingu państw opracowanego pod kątem jakości opieki w końcowym okresie życia (end-of-life care), opublikowanego w styczniu 2022 r. przez Duke Global Health Institute (Duke GHI)[1], Belgia zajmuje dopiero 26. miejsce, ustępując np. takim krajom jak Mongolia czy Białoruś. Przyczyny takiego stanu rzeczy można szukać w zalegalizowaniu eutanazji, bowiem pacjentom, zamiast wielowymiarowej opieki paliatywnej oferuje się pozornie „prostsze” rozwiązanie - zastrzyk z trucizną. 

Niedawny przykład z Belgii pokazuje jednak, że afirmowana głównie przez środowiska lewicowe eutanazja może mieć i w praktyce ma inne oblicze - wobec niepowodzenia w pewien sposób ustandaryzowanej procedury eutanazji, wykonujący ją personel medyczny podjął własne działania, aby doprowadzić do zamierzonego skutku, czyli zgonu pacjentki. Rzeczywistym celem eutanazji nie jest bowiem – wbrew temu, co można nieraz usłyszeć – towarzyszenie i ulżenie w cierpieniu, ale odebranie życia człowiekowi, który wymaga szczególnej opieki ze strony personelu medycznego i znacznych nakładów finansowych. Wspomniany cel ujawnia dobitnie opisane wyżej bezduszne zachowanie wykonawców woli pacjentki w Belgii, które dobitnie zaprzecza narracji o jakkolwiek „dobrej śmierci”; skoro celem jest śmierć, okazuje się, że nie ma znaczenia w jaki sposób ona nastąpi.   

Skutki legalnej eutanazji w praktyce

Obserwowana sytuacja w krajach, które prawnie zaakceptowały eutanazję, dostarcza mocnych argumentów przeciwko jej legalizacji. Całkiem niedawno szerokim echem odbiły się w polskich mediach doniesienia o dramatycznej walce o życie dwuletniego Alfiego Evansa czy mieszkającego w Wielkiej Brytanii Polaka – pana Sławomira. Następnie świat obiegła informacja, że sparaliżowanej weterance w Kanadzie zamiast windy dla ułatwienia poruszania się na wózku inwalidzkim pracownik opieki społecznej zaproponował eutanazję. Aktualnie, za sprawą uduszonej poduszką kobiety, opinia publiczna może poznać skutki legalizacji eutanazji w Belgii. Widać zatem dokładnie, że niezależnie od kręgu kulturowego – czy to w Europie, czy w Ameryce – obniżenie poziomu prawnej ochrony życia ludzkiego poprzez dopuszczenie uśmiercania pacjentów na ich życzenie, niesie ze sobą postępującą powszechną znieczulicę. Świadczący o dojrzałości danego społeczeństwa pożądany postęp w opiece paliatywnej, której głównym założeniem jest profesjonalne, skuteczne leczenie bólu i innych objawów nieuleczalnej choroby oraz dążenie do poprawy jakości życia pacjenta i jego rodziny, próbuje się zastąpić rozwiązaniem pozornie łatwym i dobrym dla cierpiących pacjentów, lecz realnie podważającym wartość ludzkiego życia. To właśnie owa negacja wspomnianej wartości stoi u podstaw tragicznej śmierci kobiety w Belgii oraz innych pacjentów, którym nie zaproponowano innego rozwiązania.

Gdy etykę zastępuje się polityką

Mając świadomość jak fatalne skutki niesie ze sobą legalizacja eutanazji, poważne obawy musi budzić fakt, że także w Polsce jeszcze nie podjęto się przeprowadzenia rzetelnej, merytorycznej debaty na ten temat, a już stał się on elementem kampanii wyborczej. Postulat legalizacji wspomaganego samobójstwa w Polsce podniosła Partia Zieloni. Ugrupowanie to domaga się „prawnej dopuszczalności eutanazji dla osób nieuleczalnie chorych”. Tak ważna i etycznie skomplikowana problematyka na naszych oczach staje się przedmiotem populistycznych haseł i „przepychanek” politycznych bez podjęcia nawet próby wyjaśnienia nieświadomemu społeczeństwu jej istoty.

Podchodząc do tematu legalizacji uśmiercania na życzenie z prawnego punktu widzenia, niezorientowanym najwyraźniej twórcom populistycznego hasła prawnej dopuszczalności eutanazji wypada przypomnieć, że prawna ochrona życia ludzkiego wynika z przyrodzonej godności człowieka i odpowiednich przepisów przede wszystkim Konstytucji RP, a zmiana jednego przepisu w kodeksie karnym tego nie zmieni. W polskim systemie prawnym „człowiek nie ma prawa naruszyć tej godności, unicestwiając życie ludzkie, nawet własne. Dodatkowo należy uznać, że w systemie konstytucyjnym uwzględnia się obiektywną wartość życia człowieka niezależnie od stanu, w jakim się znajduje”[2]. Co więcej, mieszczące się w sferze życia osobistego jednostki prawo do decydowania o ochronie własnego życia i zdrowia, „nie może wkroczyć w zakaz dysponowania swoim życiem, wobec czego ewentualnego żądania zabójstwa nie należy traktować jako emanacji prawa do decydowania o swoim życiu osobistym”[3].

Niezależnie od powyższych argumentów szokuje fakt, że w dobie intensywnego rozwoju medycyny spowodowanie śmierci człowieka w ogóle przedstawia się opinii publicznej jako terapię, rozwiązanie dla osób cierpiących na nieuleczalne choroby. Zamiast propozycji „pozbywania się problemu” przewlekle i nieuleczalnie chorych - bo do tego w rzeczywistości sprowadza się eutanazja skrywana pod płaszczem aktu współczucia – należałoby dołożyć wszelkich starań i środków finansowych, aby Polska, znajdująca się na 14. pozycji w rankingu Duke GHI dla jakości opieki w końcowej fazie życia, przesunęła się na zaszczytne 1. miejsce i już na nim pozostała.

r.pr. Katarzyna Gęsiak, dyrektor Centrum Prawa Medycznego i Bioetyki Ordo Iuris