Czy rząd zabezpieczy Polskę przed kontrowersyjnymi elementami Celów Zrównoważonego Rozwoju ONZ?

Dobiegające końca obrady dotyczące Celów w Ramach Zrównoważonego Rozwoju ONZ (SDG) na przyszłe 15 lat, okazały się dla lewicowych środowisk znakomitym pretekstem do szerzenia ideologicznych haseł i narzucania państwom członkowskim radykalnych postanowień promujących m. in. aborcję, edukację seksualną (w najbardziej rozwiązłym jej wydaniu) czy roszczenia lobby LGBTI.

Trwające od kilku lat obrady nad kształtem Celów Zrównoważonego Rozwoju (SDG) dobiegają już końca. W dniach 25- 27 września podczas Szczytu ONZ podjęte zostaną ostateczne decyzje dotyczące ich przyjęcia. Wykonywanie tych celów ma być monitorowane przez specjalne „wskaźniki”, pozwalające mierzyć ich stopień realizacji. Niestety, zarówno wśród samych celów zrównoważonego rozwoju, jak i wśród zaproponowanych wstępnie wskaźników, znajdują się również takie, które budzą szereg wątpliwości. Społeczeństwo obywatelskie dawno już domagało się od polskiego rządu przeciwdziałania zamiarom umieszczenia w tym dokumencie sformułowań, pozwalających forsować niektóre cele radykalnych środowisk, których głos jest wyraźnie nad-reprezentowany w strukturach ONZ.

Bardziej szczegółowa analiza tego dokumentu znajduje się w dziale analiz. W tym miejscu warto natomiast zwrócić uwagę jedynie na niektóre zagadnienia. Przede wszystkim, w zakres SDG (punkty 3.7 i 5.6), włączono wyjątkowo nieostry i kontrowersyjny postulat powszechnego dostępu do tzw. „praw reprodukcyjnych i seksualnych” (SRHR), który przez środowiska feministyczne od lat wykorzystywany jest do promocji aborcji i edukacji seksualnej. Pomimo osiągniętego podczas Konferencji Ludnościowej w Kairze w 1994 r. międzynarodowego konsensusu, stanowczo wyłączającego aborcję spoza zakresu pojęciowego „praw reprodukcyjnych i seksualnych”, aborcyjne lobby nie ustaje w próbach ominięcia go poprzez stworzenie konstrukcji „prawa do bezpiecznej aborcji”. O rzekomym „bezpieczeństwie” procederu aborcyjnego ma z kolei wg. WHO (Światowej Organizacji Zdrowia) świadczyć jej powszechność. Zgodnie z zaproponowanymi przez tę agendę ONZ w 2012 r. „wskaźnikami”, poziom wspomnianego „bezpieczeństwa” należy mierzyć m.in. w oparciu o liczbę osób mających kwalifikacje do przeprowadzania aborcji oraz o dostępność na określonym obszarze placówek, w których kobieta może być poddana tej ryzykownej procedurze. W tegorocznym „poradniku” WHO z 29 lipca, czytamy natomiast, że należy upowszechniać „bezpieczne” metody usuwania ciąży takie jak aborcja farmakologiczna i pozwalać na przeprowadzanie tych ryzykownych procedur samodzielnie przez kobietę. WHO zaleca również, by aborcję metodą próżniową – czyli poprzez wyssanie dziecka z macicy matki – na wczesnym etapie ciąży przeprowadzali nie tylko ginekolodzy, ale też lekarze rodzinni, położne, pielęgniarki czy osoby zajmujące się „medycyną alternatywną”.

Pojęcie praw reprodukcyjnych i seksualnych wiąże się również z prawem do informacji i edukacji na temat SRHR (punkt 3.7 projektu). Pomimo braku bezpośrednich odniesień do edukacji seksualnej w projekcie SDG - mowa jest w nim bowiem jedynie o konieczności pozyskania przez wszystkich do 2030 r. wiedzy z zakresu praw człowieka, równości genderowej i różnorodności kulturowej (pkt. 4.7) - agendy ONZ takie jak UNFPA czy UNWOMEN, sformułowały propozycje wskaźników mierzących do niej dostęp. Jednym z ich postulatów jest zastąpienie pierwotnej propozycji mierzenia odsetka 15-letnich uczniów posiadających wiedzę z zakresu nauk o środowisku i geologii, zbieraniem danych dotyczących liczby szkół, w których uczniom zapewniona jest edukacja seksualna. Postulat ten należy wiązać z opublikowanymi przez inną agendę ONZ, jaką jest Światowa organizacja Zdrowia (WHO), standardami edukacji seksualnej, które już na przedszkolnym etapie edukacji zalecają praktyki seksualizacyjne.

W projekcie SDG nie brak również zapisów stanowiących ukłon w stronę środowisk LGBTI. Znajdujący się w punkcie 10.2 projektu zakaz niedyskryminacji ze względu na „inny status” („other status”) jest ewidentnym nawiązaniem do dokumentów ONZ, m.in. Komitetu monitorującego wykonywanie Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, które pod pojęciem “other status” rozumie „orientację seksualną” i „tożsamość genderową” (gender identity).

Jednocześnie, w dokumencie brak jest jakichkolwiek sformułowań afirmujących rodzinę, która przecież – jak potwierdza to, będąca fundamentem systemu praw człowieka ONZ, Powszechna Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela – stanowi podstawową komórkę społeczną i wymaga ochrony ze strony społeczeństwa i Państwa (art. 16 ust. 3). Zamiast tego, Stany Zjednoczone i Unia Europejska postulują włączenie do tekstu dokumentu postanowienia o istnieniu „różnych form rodziny” (various forms of the family) tak, aby promować interesy subkultur LGBTI kwestionując naturalną tożsamość rodziny opartej na związku małżeńskim kobiety i mężczyzny.

Powodem szczególnej konsternacji była w trakcie negocjacji postawa Unii Europejskiej, która w imieniu wszystkich jej państw członkowskich (również Polski) wysuwała m.in. postulaty prowadzące do rozmycia tożsamości pojęcia „rodziny” lub wniosek o wprowadzenie odniesienia do „praw reprodukcyjnych i seksualnych” do preambuły SDG. Co więcej, 26 maja bieżącego roku Rada do Spraw Zagranicznych UE wydała w związku z toczącymi się w ONZ obradami stanowisko, w którym odniosła się do koncepcji „praw reprodukcyjnych i seksualnych” (punkt 10) oraz stwierdzając konieczność zapewnienia spójności polityk UE dotyczących ich przestrzegania w odniesieniu do kobiet, dziewcząt i członków subkultur LGBTI (punkt 7). Oznacza to próbę ingerowania UE w problematykę dostępności aborcji w sytuacji, gdy na mocy Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, problematyka ta znajduje się poza kompetencjami Unii.