Informujemy, że Pani/Pana dane osobowe są przetwarzane przez Fundację Instytut na Rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris z siedzibą w Warszawie przy ul. Zielnej 39, kod pocztowy 00-108 (administrator danych) w ramach utrzymywania stałego kontaktu z naszą Fundacją w związku z jej celami statutowymi, w szczególności poprzez informowanie o organizowanych akcjach społecznych. Podstawę prawną przetwarzania danych osobowych stanowi art. 6 ust. 1 lit. f rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (RODO).
Podanie danych jest dobrowolne, niemniej bez ich wskazania nie jest możliwa realizacja usługi newslettera. Informujemy, że przysługuje Pani/Panu prawo dostępu do treści swoich danych osobowych, ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, prawo do przenoszenia danych, prawo wniesienia sprzeciwu wobec ich przetwarzania, a także prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego.
Korzystanie z newslettera jest bezterminowe. W każdej chwili przysługuje Pani/Panu prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania danych osobowych. W takim przypadku dane wprowadzone przez Pana/Panią w procesie rejestracji zostaną usunięte niezwłocznie po upływie okresu przedawnienia ewentualnych roszczeń i uprawnień przewidzianego w Kodeksie cywilnym.
Do Pani/Pana danych osobowych mogą mieć również dostęp podmioty świadczące na naszą rzecz usługi w szczególności hostingowe, informatyczne, drukarskie, wysyłkowe, płatnicze. prawnicze, księgowe, kadrowe.
Podane dane osobowe mogą być przetwarzane w sposób zautomatyzowany, w tym również w formie profilowania. Jednak decyzje dotyczące indywidualnej osoby, związane z tym przetwarzaniem nie będą zautomatyzowane.
W razie jakichkolwiek żądań, pytań lub wątpliwości co do przetwarzania Pani/Pana danych osobowych prosimy o kontakt z wyznaczonym przez nas Inspektorem Ochrony Danych pisząc na adres siedziby Fundacji: ul. Zielna 39, 00-108 Warszawa, z dopiskiem „Inspektor Ochrony Danych” lub na adres poczty elektronicznej [email protected]
Data publikacji: 10.04.2020
Wstęp
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) wydał 2 kwietnia 2020 r. wyrok w sprawach połączonych C‑715/17, C‑718/17 i C‑719/17[1], których przedmiotem były skargi Komisji Europejskiej (KE) o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państw członkowskich (Polski, Węgier i Czech), wniesione na podstawie art. 258 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej[2] (TFUE) 21 i 22 grudnia 2017 r. W skargach tych KE zarzuciła wspomnianym państwom członkowskich, że nie podając regularnie, nie rzadziej niż co trzy miesiące, odpowiedniej liczby osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej, które można szybko relokować na jej terytorium, od 16 marca 2016 r. Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążyły na mocy art. 5 ust. 2 decyzji Rady (UE) 2015/1523 z dnia 14 września 2015 r. ustanawiającej środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji[3] oraz art. 5 ust. 2 decyzji Rady (UE) 2015/1601 z dnia 22 września 2015 r. ustanawiającej środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji[4], a w konsekwencji uchybiła pozostałym zobowiązaniom dotyczącym relokacji, które na niej ciążyły na mocy art. 5 ust. 4–11 każdej z tych dwóch decyzji.
Trybunał orzekł, że Polska, Węgry i Czech nie podając regularnie, nie rzadziej niż co trzy miesiące, odpowiedniej liczby osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej, które można szybko relokować na ich terytorium, uchybiły zobowiązaniom, które na nich ciążyły na mocy art. 5 ust. 2 decyzji Rady (UE) 2015/1523 z dnia 14 września 2015 r. ustanawiającej środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji i art. 5 ust. 2 decyzji Rady (UE) 2015/1601 z dnia 22 września 2015 r. ustanawiającej środki tymczasowe w obszarze ochrony międzynarodowej na rzecz Włoch i Grecji, a w konsekwencji pozostałym zobowiązaniom dotyczącym relokacji, które na niej ciążyły na mocy art. 5 ust. 4–11 każdej z tych dwóch decyzji. Ponadto państwa te zostały obciążone kosztami procesowymi.
Okoliczności sprawy
Na posiedzeniu, które odbyło się 25 i 26 czerwca 2015 r. Rada Europejska zdecydowała, że z uwagi na nadzwyczajną sytuację należy podjąć działania na rzecz relokacji imigrantów. W ciągu dwóch lat z Włoch i Grecji do innych państw członkowskich miało zostać przeniesione 40 000 osób (24 000 z Włoch i 16 000 z Grecji)[5]. Dalej stwierdzono, że z Włoch i Grecji powinno być relokowanych łącznie 120 000 osób[6]. W tym celu wydane zostały dwie decyzje – nr 2015/1523 i 2015/1601.
Środki dotyczące relokacji z Włoch i z Grecji przewidziane w decyzji 2015/1061 skutkowały czasowym odstąpieniem od zasady ustanowionej w art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (rozporządzenie)[7]. Oznaczało to, że tymczasowo to nie Włochy i Grecja były odpowiedzialne za rozpatrywanie wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej w oparciu o kryteria ustanowione w rozdziale III tego rozporządzenia, lecz za rozpatrzenie takiego wniosku odpowiedzialne miało być państwo członkowskie relokacji po przeniesieniu imigranta na terytorium tego państwa[8]. Co istotne, art. 5 ust. 2 decyzji 2015/1523 i 2015/1601 stwierdzał, że państwa członkowskie podają regularnie, nie rzadziej niż co trzy miesiące, liczbę wnioskodawców, których można szybko relokować na ich terytorium oraz przekazują wszelkie inne istotne informacje.
W art. 13 ust. 1 i 2 decyzji 2015/1523 przewidziano, że wchodzi w życie 16 września 2015 r. i będzie stosowana do 17 września 2017 r. W myśl art. 13 ust. 3 tej decyzji miała ona zastosowanie do osób przybywających na terytorium Włoch lub Grecji w okresie od 16 września 2015 r. do 17 września 2017 r. oraz do osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej, które przybyły na jedno z tych terytoriów począwszy od 15 sierpnia 2015 r. W art. 13 ust. 1 i 2 decyzji 2015/1601 przewidziano, że wchodziła w życie 25 września 2015 r. i będzie stosowana do 26 września 2017 r. W myśl art. 13 ust. 3 tej decyzji miała ona zastosowanie do osób przybywających na terytorium Włoch lub Grecji w okresie od 25 września 2015 r. do 26 września 2017 r. oraz do osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej, które przybyły na jedno z tych terytoriów począwszy od 24 marca 2015 r.
Słowacja i Węgry zaskarżyły przedmiotowe decyzje do TSUE jako niezgodne z prawem. Wyrokiem w połączonych sprawach C-643/15 i C-647/15 TSUE oddalił te skargi oraz stwierdził m.in., że mechanizm relokacji w istocie przyczyniał się do sprostania przez Grecję i Włochy kryzysowi migracyjnemu z 2015 r. oraz był niezbędny i proporcjonalny[9].
Okoliczności powstania sporu
16 grudnia 2015 r. Rzeczpospolita Polska, na podstawie art. 5 ust. 2 decyzji 2015/1523 i 2015/1601, podała liczbę 100 osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej, które będzie można szybko relokować na jej terytorium, w tym 65 osób z Grecji i 35 osób z Włoch. Na tej podstawie Republika Grecka i Republika Włoska wytypowały odpowiednio 73 i 36 osób i zwróciły się do Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskami o ich relokację. Rzeczpospolita Polska nie nadała jednakże dalszego biegu tym wnioskom i żadna osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej nie została relokowana na terytorium tego państwa członkowskiego na podstawie decyzji 2015/1523 i 2015/1601. Rzeczpospolita Polska nie złożyła żadnej późniejszej deklaracji dotyczącej relokacji. Podobnie zachowały się Węgry i Republika Czeska[10].
Pismami z 10 lutego 2016 r. KE wezwała Rzeczpospolitą Polską, Węgry i Republikę Czeską m.in. do podawania, nie rzadziej niż co trzy miesiące, informacji dotyczących liczby osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej, które można relokować na ich terytorium, oraz do relokowania tych osób w regularnych odstępach czasu w celu zastosowania się przez te państwa do ich prawnych zobowiązań. Następnie KE ponawiała wezwania do wykonywania zobowiązań związanych z relokacją w kolejnych pismach kierowanych do wszystkich państw członkowskich[11].
Komisja Europejska 26 lipca 2017 r. skierowała do Polski, Węgier i Czech uzasadnioną opinię[12], podtrzymując swoje stanowisko, zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska od 16 marca 2016 r., Węgry od 25 grudnia 2015 r., a Republika Czeska od 13 sierpnia 2016 r., uchybiły zobowiązaniom, które na nich ciążyły na mocy art. 5 ust. 2 decyzji 2015/1523 lub art. 5 ust. 2 decyzji 2015/1601, a w konsekwencji także pozostałym zobowiązaniom, które na nich ciążyły na mocy art. 5 ust. 4–11 decyzji 2015/1523 lub art. 5 ust. 4–11 decyzji 2015/1601. Jednocześnie wezwała ona te państwa członkowskie do podjęcia działań niezbędnych do wywiązania się z tych zobowiązań w terminie czterech tygodni, a więc najpóźniej do 23 sierpnia 2017 r. Nie otrzymawszy odpowiedzi na te pisma, KE postanowiła wnieść skargę do TSUE[13].
Postępowanie sądowe
W postępowaniu sądowym trzy zainteresowane państwa podnosiły szereg argumentów mających na celu zakwestionowanie dopuszczalności złożonych przeciwko nim skarg o stwierdzenie uchybienia ich zobowiązaniom. Państwa stwierdzały m.in., że złożone przez KE skargi są bezprzedmiotowe oraz sprzeczne z celem postępowania przewidzianego w art. 258 TFUE, a KE nie wykazała wystarczającego interesu we wniesieniu tych skarg[14] Ponadto skierowanie skargi przeciwko trzem państwom w sytuacji, w której wszystkie państwa członkowskie nie wypełniały przedmiotowych zobowiązań miałoby naruszać zasadę równego traktowania. Trybunał oddalił te zarzuty[15]. Trybunał w Luksemburgu stwierdził także, że KE wykazała prawdziwość uchybień zarzucanych we wszystkich trzech rozpatrywanych postępowaniach w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, a także podzielił stanowisko KE, że niewywiązanie się z zobowiązania określonego w art. 5 ust. 2 każdej z tych decyzji, czyli niezłożenie deklaracji dotyczących relokacji konkretnej liczby osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej, niesie za sobą niewywiązanie się z zobowiązań określonych w art. 5 ust. 4–11 każdej z tych decyzji, czyli dokonania rzeczywistej relokacji osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej, co do których złożono takie deklaracje[16].
Rzeczpospolita Polska i Węgry podnosiły także, że w rozpatrywanym wypadku mogły odstąpić od realizacji przez nie zobowiązań sformułowanych w aktach prawa wtórnego, mających niższą rangę w hierarchii prawa UE od traktatów, powołując się na art. 72 TFUE w zw. z art. 4 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej[17], który zastrzega im wyłączną kompetencję w dziedzinie utrzymania porządku publicznego i ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego w kontekście aktów przyjętych w obszarze wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, uregulowanym w tytule V TFUE. Decyzje 2015/1523 i 2015/1601, które zostały przyjęte na podstawie art. 78 ust. 3 TFUE są objęte wspomnianym tytułem V[18]. Artykuł 72 TFUE stanowi, że tytuł V TFUE nie narusza wykonywania przez Państwa Członkowskie obowiązków dotyczących utrzymania porządku publicznego i ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego. Jak jednak wskazał TSUE, tego przepisu nie można interpretować w ten sposób, że przyznaje on państwom członkowskim uprawnienie do odstąpienia od przepisów traktatu wyłącznie na podstawie powołania się na wskazane obowiązki[19]. Ponadto zakresu wymogów dotyczących utrzymania porządku publicznego lub bezpieczeństwa narodowego nie może określać jednostronnie każde państwo członkowskie bez możliwości kontroli przez instytucje Unii[20] oraz to na państwie członkowskim, które chce skorzystać z art. 72 TFUE spoczywa obowiązek wykazania konieczności zastosowania przewidzianego w tym postanowieniu odstępstwa w celu wykonywania obowiązków dotyczących utrzymania porządku publicznego i ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego[21].
Trybunał odniósł się także do art. 5 ust. 7 decyzji 2015/1601, który stanowi, że państwa członkowskie zachowują prawo do odmowy relokacji wnioskodawcy wyłącznie w przypadku wystąpienia uzasadnionych powodów wskazujących, że dana osoba może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego, lub w przypadku wystąpienia poważnych podstaw zastosowania przepisów dotyczących wykluczenia, określonych w art. 12 i 17 Dyrektywy PE i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony[22]. Jak stwierdził TSUE, mechanizm przewidziany w art. 5 ust. 4 i 7 decyzji 2015/1523 i decyzji 2015/1601 dawał właściwym organom państwa członkowskiego relokacji możliwość powoływania się na poważne podstawy lub uzasadnione powody związane z utrzymaniem bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego na ich terytorium tylko po zbadaniu dla każdego przypadku z osobna rzeczywistego lub potencjalnego zagrożenia, jakie dana osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej stanowiła dla jego interesów. Mechanizm ten zdaniem TSUE wyłączał możliwość arbitralnego powołania się (wyłącznie do celów prewencji ogólnej i bez wykazania bezpośredniego związku z indywidualnym przypadkiem) przez państwo członkowskie na art. 72 TFUE w celu uzasadnienia zawieszenia, a nawet zaprzestania, wykonywania zobowiązań związanych z relokacją[23]. Ponadto TSUE przyznał, że na początku obowiązywania przedmiotowych rozwiązań dotyczących relokacji państwa członkowskie mogły napotkać trudności w zapewnieniu bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego, ponieważ relokacja była bezprecedensową i skomplikowaną operacją, której przygotowanie i przeprowadzenie wymagało czasu, zanim zacznie przynosić konkretne skutki[24]. Mechanizm ten na początku był nieskuteczny, gdyż zmuszał państwa członkowskie do weryfikacji wielu osób w krótkim czasie. W wyroku zaznaczono także, że nic nie wskazuje na to, by skuteczne zachowanie podstawowych funkcji państwa takich jak ochrona bezpieczeństwa narodowego, mogło być zapewnione jedynie poprzez odstąpienie od stosowania decyzji 2015/1523 i 2015/1601. Przeciwnie, mechanizm przewidziany w art. 5 ust. 4 i 7 każdej z decyzji pozostawiał państwom członkowskim relokacji realne możliwości ochrony ich interesów związanych z porządkiem publicznym i bezpieczeństwem wewnętrznym, polegające na analizie indywidualnej sytuacji każdej osoby, która miała być relokowana. W związku z powyższym zarzuty podnoszone na swoją obronę przez Rzeczpospolitą Polską i Węgry, wywodzone z art. 72 TFUE w związku z art. 4 ust. 2 TUE zostały oddalone[25].
Komentarz do wyroku
Artykuł 72 TFUE wprowadza klauzulę porządku publicznego i bezpieczeństwa wewnętrznego. Przepis ten ma charakter kompetencyjny, a jego celem jest wyraźne ustalenie, że UE nie wkracza w zakres wykonywania przez państwa członkowskie obowiązków w dwóch obszarach: porządku publicznego i bezpieczeństwa wewnętrznego. Obszary te należą do dziedzin wrażliwych, w których państwa członkowskie są szczególnie ostrożne w zakresie przekazywania kompetencji na rzecz UE i pragną pozostawić tę materię we własnych kompetencjach wyłącznych[26]. Utrzymanie w art. 72 wskazania o pozostawieniu wykonywania obowiązków w gestii państw potwierdza poszanowanie szczególnych funkcji państwa. Przedmiotowy przepis ma zastosowanie w całym obszarze polityki Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości. Umiejscowiony został przed art. 73 stanowiącym o możliwości organizacji przez państwa członkowskie współpracy między właściwymi ich służbami odpowiedzialnymi za zapewnienie bezpieczeństwa narodowego. Łączne odczytanie tych przepisów podkreśla wyłączną kompetencję państw członkowskich do ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego.
Rzeczpospolita Polska i Węgry słusznie wskazywały, że art. 72 TFUE ma zastosowanie w stosunku do decyzji, aktów niższego rzędu, wprowadzających sporny mechanizm relokacji. Trybunał uznał jednak, że przewidziany w decyzjach mechanizm jest wystarczający dla zachowania bezpieczeństwa wewnętrznego państw, dlatego państwa członkowskie powinny korzystać z tych procedur zamiast powoływać się na klauzulę zawartą w art. 72 TFUE. Oznacza to de facto, że mechanizm zawarty w akcie niższego rzędu skutecznie ogranicza przepis prawa pierwotnego UE oraz kompetencje wyłączne państw członkowskich, ponieważ wskazuje wyłączny sposób, w jaki państwo członkowskie może zapewnić porządek publiczny i bezpieczeństwo wewnętrzne.
Trybunał w wyroku orzekł, że Polska, Węgry i Czechy nie podając regularnie odpowiedniej liczby osób ubiegających się o udzielenie ochrony międzynarodowej, które można szybko relokować na ich terytorium, uchybiły swoim zobowiązaniom, a mówiąc inaczej złamały prawo. Wyrok ten prawdopodobnie nie będzie miał jednak istotnych dalszych konsekwencji ani praktycznego znaczenia dla trzech państw. Wynika to z faktu, że termin obowiązywania decyzji nr 2015/1523 i 2015/1601 minął, a więc zainteresowane państwa nie mogą ponieść konsekwencji związanych z dalszym niewykonywaniem zobowiązań. Stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przez TSUE może mieć jednak znaczenie dla ustalenia podstawy ewentualnej odpowiedzialności odszkodowawczej państwa członkowskiego, w związku z uchybieniem jego zobowiązaniom, wobec innych państw członkowskich, UE lub jednostek, w czasie obowiązywania przedmiotowych decyzji.
Trzeba także zauważyć, że działanie Polski, Węgier i Czech miało wymiar polityczny. Stanowiło ono sprzeciw wobec mechanizmu przymusowego przyjmowania migrantów przez wszystkie państwa członkowskie UE. Działanie to odniosło dwojaki skutek właśnie w wymiarze politycznym. Państwa te uniknęły przymusowego przyjmowania imigrantów na swoim terytorium, a po wtóre ich sprzeciw doprowadził do wycofania się instytucji UE z dalszego utrzymywania mechanizmu przymusowej relokacji wobec państw członkowskich.
Podsumowanie
Autor: Łukasz Bernaciński - analityk Centrum Analiz Legislacyjnych Ordo Iuris
[1] Wyrok TSUE z dnia 2 kwietnia 2020 r. (dalej: Wyrok), http://curia.europa.eu/juris/celex.jsf?celex=62017CJ0715&lang1=pl&type=TXT&ancre=, dostęp: 10 kwietnia 2020 r.
[2] Dz.U. z 2009 r. Nr 203, poz. 1569.
[3] Dz. Urz. UE 2015 L 239, s. 146.
[4] Dz. Urz. UE 2015 L 248, s. 80.
[5] Motywy 7 i 11 decyzji 2015/1601.
[6]Motyw 23 decyzji 2015/1601.
[7] Dz. Urz. UE L 180, s. 31.
[8] Art. 2 lit. f rozporządzenia.
[9] Wyrok TSUE z 6 września 2017 r., http://curia.europa.eu/juris/celex.jsf?celex=62015CJ0643&lang1=pl&type=TXT&ancre=, dostęp: 10 kwietnia 2020 r.
[10] Wyrok, pkt 24-26.
[11] Ibidem, pkt 27-29.
[12] Jeśli KE uzna, że państwo członkowskie uchybiło jednemu z zobowiązań, które na nim ciążą na mocy traktatów, wydaje uzasadnioną opinię w tym przedmiocie, po uprzednim umożliwieniu temu państwu przedstawienia swych uwag. Uzasadniona opinia powinna zawierać szczegółowe przedstawienie zarzutów, a jej celem jest wskazanie na konieczność zaprzestania naruszenia prawa.
[13] Wyrok, pkt 32-41.
[14] Ibidem, pkt 46-50.
[15] Ibidem, pkt 71 i 82.
[16] Ibidem., pkt 132-133.
[17] Dz. Urz. UE 2016, C 202, s.13.
[18] Wyrok, pkt 134-138.
[19] Por. wyrok TSUE z 15 grudnia 2009 r., Komisja/Dania, C-461/05, pkt 53; Wyrok z 4.03.2010 r., Komisja/Portugalia, C-38/06, pkt 64.
[20] Por. wyrok TSUE z 11 czerwca 2015 r., Zh. i O.., C-554/13, pkt 48.
[21] Wyrok, pkt 147.
[22] Dz. Urz. UE L 337, s. 9.
[23] Wyrok, pkt 160.
[24] Ibidem, pkt 162-163.
[25] Ibidem, pkt 170-172.
[26] A. Grzelak, [w:] D. Miąsik, N. Półtorak, A. Wróbel, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Komentarz. Tom I (art. 1-89), pkt 72.1.
W debacie publicznej duże kontrowersje wzbudza Europejski Zielony Ład, którego wdrożenie będzie kosztować Polskę prawdopodobnie ok. 2,5 biliona euro. Czy jednak Polska jest skazana na bezalternatywne wdrożenie tych rozwiązań? Temu zagadnieniu poświęcony jest raport przygotowany przez Instytut Ordo Iuris. W publikacji omówiono możliwości odstąpienia od Zielonego Ładu, m.in. poprzez uchylenie go w drodze procedury ustawodawczej Unii Europejskiej, stwierdzenie jego nieważności przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej czy odrzucenie go w referendum.
• Instytut Ordo Iuris zaprezentował polską wersję dokumentu z propozycjami reformy Unii Europejskiej, przygotowanego wspólnie z węgierskim think tankiem Mathias Corvinus Collegium.
• Publikacja zawiera diagnozę obecnej sytuacji oraz dwa scenariusze działań, które mają przywrócić Unii jej pierwotny charakter wspólnoty suwerennych państw narodowych.
• W związku z toczącą się dyskusją wokół stanowiska Grupy Roboczej Towarzystwa Internistów Polskich pt. „Zapobieganie terapii daremnej u dorosłych chorych umierających w szpitalu”, Instytut Ordo Iuris przygotował swoje stanowisko w tej sprawie.
Wolności obywatelskie
W dniu 6 marca 2025 r. Sejm RP uchwalił ustawę o zmianie ustawy – Kodeks karny (dalej: „ustawa” lub „nowelizacja”). Ustawa nadaje wybranym cechom – orientacja seksualna, płeć, niepełnosprawność i wiek – charakter przesłanek dyskryminacyjnych zmierzając do „ochrony” przed „mową nienawiści” ze względu na te przesłanki. Przedstawiony Prezydentowi do podpisu akt budzi liczne, bardzo poważne zastrzeżenia natury konstytucyjnej, zagrażając w sposób bezprecedensowy wolności słowa i swobodzie debaty publicznej.